TEKST Gertjan de Jong MAGAZINE Until all are free Voor veel mensen is het normaal: thee drinken, een wandeling naar de winkel, spelen met de (klein-) kinderen. Voor Appa Rao (60) betekenen deze kleine momenten alles. Want hij weet hoe anders het leven kan zijn. M et een glimlach zit Appa Rao onder de vertrouwde boom bij zijn huis. Daar woont hij met dochter Sayamma, schoonzoon Chendu en kleinkinderen Ganesh, Mahesh en Lokesh. De zorg en aandacht waar Appa Rao nu van geniet, had hij 20 jaar gemist. Al die tijd werd hij uitgebuit, honderden kilometers van zijn eigen dorp. Zijn nachtmerrie begon in 2003. Van buurtgenoten hoorde Appa Rao over een papierfabriek. Het zou goed betalen, veel beter dan zijn baan bij een landbouwbedrijf. Hij wilde graag extra geld verdienen om iets te kopen voor zijn dochter en zijn toen 3-jarige kleinzoon. VERDWAALD OP HET PERRON Laat op een avond in 2003 glipte Appa Rao stilletjes zijn kleine huis uit, zonder zijn vrouw Seethamma of zijn kinderen over zijn plannen in te lichten. Hij dacht: “Als ik het hen vertel, laten ze me niet gaan.” Hij liep vijftien kilometer naar het nabijgelegen treinstation. Daar reisde hij verder met andere arbeiders. Toen ze bijna bij hun bestemming waren, stapten ze uit de trein om thee te drinken. Appa Rao herinnert zich: “Na de thee stapten de anderen weer op de trein, maar ik miste die, dus nam ik een andere trein.” 5
6 Online Touch Home