INTERNATIONAL JUSTICE MISSION Appa Rao had echter geen idee waar hij heen moest. De conducteur vroeg hem uit te stappen, omdat hij niet het juiste kaartje had. Appa Rao bleef alleen en verdwaald achter op het perron. Uiteindelijk sprak een ogenschijnlijk vriendelijke man hem aan en nodigde hem uit bij hem thuis te komen eten. Daar deed hij Appa Rao een aanbod: hij mocht op zijn boerderij komen werken. Aan het eind van het jaar zou hij 50.000 roepies (zo’n 530 euro) krijgen. Appa Rao ging akkoord. “Ik dacht: ik zal één jaar werken en dan ga ik naar huis met het geld.” JARENLANGE UITBUITING Sinds die dag in 2003 zag elke dag er hetzelfde uit, 20 jaar lang. Om 6:00 uur ’s ochtends begon hij op de boerderij te werken tot 10:00. Met een grote schop moest hij gaten graven en die vullen met water voor de gewassen. Hij verbouwde ook pinda’s en teelde groene pepers en tomaten, waarvan alle opbrengt naar de eigenaar ging. Na een kleine maaltijd vertrok hij om schapen te hoeden. Appa Rao verzorgde 50 schapen op uitgestrekte, geïsoleerde weidegronden. Aan het eind van het jaar vroeg Appa Rao de eigenaar om zijn loon. Maar hij zei dat hij Appa Rao’s geld op de bank spaarde. “Anders zou je het verliezen,” hield hij hem voor. Als hij vroeg of hij naar huis mocht, kreeg hij steeds dezelfde reactie: “Ja, ja, ik zal je zeker naar huis sturen. Maak je geen zorgen.” De eigenaar gaf hem voedsel en misbruikte hem niet fysiek of verbaal, maar hij profiteerde van Appa Rao’s plichtsgetrouwe aard en loog keer op keer dat hij zijn geld voor hem op een bankrekening zette. Keer op keer zei hij dat hij Appa Rao op een dag naar huis mocht – een leugen die hij 20 jaar in stand hield. ANGST EN ONTREDDERING Zijn familie sloeg niet direct alarm nadat Appa Rao vertrokken was. Het gebeurde vaker dat Appa Rao een tijdje van huis was. Dan dronk hij te veel en bracht enkele dagen met vrienden door. Maar nu was het anders, ontdekten ze. De arbeiders die met Appa Rao hadden gereisd, belden naar het dorp. “Appa Rao was eerst bij ons,” vertelden ze. “Maar we zijn hem kwijtgeraakt.” “Ik was geschokt,” herinnert schoonzoon Chendu zich. “Hij vertrok zonder ons iets te vertellen! Hij vertrouwde mij zijn enige dochter toe en vroeg me voor haar te zorgen. Waarom vertrouwde hij mij dan niet en vertelde hij me niet dat hij wegging om werk te zoeken?” Chendu ging onmiddellijk naar het nabijgelegen dorp om het nieuws te verifiëren. Zij bevestigden zijn bange vermoeden. Volledig van streek kwam Chendu thuis. Toen hij Sayamma en haar moeder erover vertelde, barstten ze in tranen uit. “Ik dacht dat hij overleden was,” herinnert Sayamma zich. “Ik dacht niet dat hij Het weerzien tussen vader en dochter was onvergetelijk. vermist was. Ik huilde en dacht dat ik het moest accepteren.” ‘Laat op een avond in 2003 glipte Appa Rao stilletjes zijn kleine huis uit’ ZOEKTOCHT ZONDER RESULTAAT Die nacht kon Chendu niet slapen. Hij had de hoop nog niet opgegeven om zijn schoonvader te vinden. De volgende ochtend vertrok hij met twee neven naar een district in Zuid-Azië om te zoeken. Zonder resultaat. “We hebben een maand naar hem gezocht,” herinnert Chendu zich. “Ik volgde dezelfde route als mijn schoonvader, maar vond hem niet.” Na drie maanden sloeg het noodlot opnieuw toe. Appa Rao’s vrouw Seethamma overleed plotseling. Sayamma legde later aan lokale media uit: “Mijn moeder stopte met praten met familieleden en weigerde zelfs goed te eten nadat mijn vader verdwenen was. Ze is binnen een paar maanden gestorven. Het was hartverscheurend. Ik verloor mijn moeder en had intussen geen idee wat er met mijn vader gebeurd was.” Sayamma stopte ook met eten en was een jaar depressief. Chendu vertelt: “Ik probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat ik er voor haar ben, ook al is haar vader er nu niet. ‘Ik zal 6
7 Online Touch Home