te grote rol voor de dsm over het accepteren van die verschillen en haar toekomstvisie over de GGZ praat ik verder met Floortje scheepers. Ze is een enthousiaste en bevlogen spreker, zeker als het om dit onderwerp gaat. Vooral de prominente rol die de dsm speelt, is haar een doorn in het oog. Inmiddels wordt de dsm, een classificatiesysteem voor psychische aandoeningen, door velen gezien als dé manier om mensen met mentale problemen verder te helpen. de dsm was ooit bedoeld voor wetenschappelijk onderzoek, maar ook de farmacie zag de voordelen van het classificatiesysteem. Want als er stoornissen zijn, kun je daar ook medicijnen voor ontwikkelen. Vervolgens nam de dsm een vlucht. “een methode die bedacht is voor abstract onderzoek, wordt nu gebruikt voor de diagnostiek van individuen. Ik merk in de praktijk dat ook steeds meer mensen behoefte hebben aan een label. op korte termijn kan een label en de daarbij behorende medicatie iets doorbreken. Je krijgt herkenning en legitimatie voor je problemen. op de lange termijn zijn effecten van medicatie vaak nog niet goed onderzocht. bij kinderen met AdHd zie je in lange termijn studies dat ze beter af zijn als ze leren omgaan met dingen die ze moeilijk vinden en daar vaardigheden voor leren.” stoornissen maken Volgens Floortje is het probleem van de classificatietaal, de dsmtaal, dat we daarmee stoornissen maken. AdHd bijvoorbeeld voor heel moeilijk concentreren of depressie voor grote somberheid. 8 “maar als je naar die klachten kijkt als variatie binnen de samenleving, dus niet als defect, ga je misschien een meer actieve houding aannemen. dan kijk je hoe je daarmee kunt leven op een manier die voor jou werkt. dat is een heel andere insteek dan ‘mijn brein werkt niet goed’ of ‘er is iets mis met mij’.” “Veel mensen denken nu dat een classificatie helpt. maar ze werken op de lange termijn juist stigmatisering in de hand. Ik zie dat patiënten zich soms zo'n classificatie eigen maken, er hun hele identiteit aan ophangen. Als je dan zegt dat een label niet nodig is, worden ze boos. Ze hebben het gevoel dat je dan iets van ze afpakt.” dat mensen boos worden als je hun label ‘afpakt’, kan ik me goed voorstellen. nadat ik zelf op mijn vijftiende het label dyslexie kreeg, stopten de opmerkingen van leraren die zeiden dat ik mijn best niet deed. maar daarvoor in de plaats kwamen reacties als ‘jij hebt het vast niet zo erg’ of ‘dat kun jij ook als je gewoon wat harder probeert’. Het zijn opmerkingen die je persoonlijk raken, maar waarbij je altijd weet dat iemand met een goede opleiding uitgezocht heeft dat jij écht ergens last van hebt en dat het niet een kwestie is van beter je best doen. Als dan een gerenommeerde psychiater zegt dat labels niet nodig zijn en mensen zich daar soms te veel mee identificeren, is dat niet per se een fijne boodschap. Ikzelf heb bijvoorbeeld helemaal niet het gevoel dat ik beter af was voordat ik het label dyslexie kreeg. Floortje legt uit dat ze ook zeker
9 Online Touch INTERVIEW Home