Daar reed hij dan, het boerenerf af, en zwaaide door het achterraampje van de taxi als afscheid. Hij vond het jammer dat hij de kinderen uit het gezin niet gedag had kunnen zeggen. In een afgezet stuk wei zag hij een kalfje grazen dat hij gisteren met boer Tuitert van de grote wei had gehaald. Al had het dier mank gelopen, de boer had het niet kunnen vangen. Toen René het weiland was opgelopen, was het kalf direct op hem toegelopen. Hij had het opgetild en naar de boerderij gedragen en het beestje had niet geprotesteerd. De taxi moest even langzaam rijden om een diepe kuil te ontwijken. Op dat moment keek het kalfje hem recht in de ogen. Alsof ze hem iets wilde zeggen. Intussen werden op de boerderij ernstige gesprekken gevoerd. Allereerst met Dine, die zeven maanden zwanger was, maar ook met de buren: René had veel met hun kinderen gespeeld. Als zij zich niet lekker voelden, moesten ze dat gelijk vertellen, drukten hun ouders hun kleintjes op het hart. Dat was heel belangrijk. De huisarts had boer Tuitert direct gebeld, nog tijdens zijn consult met René, met de mededeling dat René ernstig ziek was. Er heerste een ziekte die vooral gevaarlijk was voor jonge kinderen. “Alsjeblieft, laat onze kinderen gezond blijven,” klonk in stilte het gebed van bezorgde ouders die avond – en nog vele avonden daarna. Op zijn hoede keek René naar de twee verpleegsters die hem hadden gesommeerd om zich van zijn kleding te ontdoen. Een bad stond voor hem klaar. Normaliter vond hij dat heerlijk, maar nu schreeuwde de puber in hem om privacy. Waarschijnlijk had hij te lang getreuzeld; voor hij zich realiseerde wat er gebeurde, waren de twee hem al aan het uitkleden en zat hij in het sop. En helaas had de oudere verpleegster, type Kenau, een stevige hand van boenen. “We zullen dat boerderijluchtje van jou er weleens even afwassen,” was haar droge commentaar. Een half uurtje later was René schoon geschrobt en gekleed in een stijf gestreken ziekenhuispy jama. 9
10 Online Touch Home