Voorwoord Wat schaamde ik me! Achttien jaar was ik en het lukte me niet. Ik kon geen gemeenschap hebben met mijn toenmalige vriend. Volgens het boekje dat ik van de huisarts kreeg, was het een psychisch probleem. ‘Vaginisme,’ luidde zijn diagnose. Psychisch? En met mijn vagina zou niets aan de hand zijn? Ik begreep dat niet. Als ik iets probeerde in te brengen, lukte het echt niet. Dat was niet iets wat ik me maar verbeeldde. Er paste nog geen wattenstaafje in. De diagnose van de huisarts werd het begin van een lange zoektocht. Vele jaren kostte het me om mijn vaginisme te overwinnen. Therapeuten boden hulp. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen door de gesprekken, maar: ik werd er niet letterlijk ‘opener’ van. En dat was toch waarvoor ik in de eerste plaats hulp had gezocht! Ik wilde van mijn vaginisme af en ging daarom, keer op keer, alsnog zelf op onderzoek uit. Vertrouwd raken met mijn lichaam Eerlijk gezegd leerde ik het meest van de vriendinnen die ik hierover in vertrouwen nam. Zij konden gewoon gemeenschap hebben en ze begrepen mijn probleem niet echt, maar intussen gaven ze me wél antwoorden op de vragen die ik had. Stukje bij beetje kreeg ik informatie die ervoor zorgde dat ik me vertrouwder kon voelen met mijn eigen lichaam en mijn geslachtsdelen; en ik kreeg weer vertrouwen in datzelfde lichaam. Ik ontdekte hoe gespannen ik al die tijd was geweest en leerde mezelf om steeds meer te kunnen ontspannen. Met resultaat! 4
5 Online Touch Home