vraagt Marc aan haar of ze opgehaald wil worden. Ze antwoordt heel stellig dat dit niet nodig is. Dit keer regelt mijn moeder zelf haar vervoer. Wanneer Marc mij op de hoogte brengt, ben ik verbaasd. Hij vertelt me hoe dwingend haar stem klonk. Die resolute toon komt ons allebei bekend voor. Marc kan zoiets makkelijker naast zich neer leggen dan ik. De toon die ze aanslaat, in combinatie met het zelf haar vervoer regelen, geeft mij een onrustig en zelfs dreigend gevoel. Alsof er iets onheilspellends in de lucht hangt. We besluiten af te wachten wat er de volgende dag zal gebeuren. Die volgende dag begint zoals zo vele andere zondagen in mijn gezin. Iedereen is bezig met zijn of haar eigen dingen. Mijn dochters, Olga en Tina, maken huiswerk. Ook geven ze het konijnen hok een schoonmaakbeurt. Marc is aan het werk in de tuin. Ik maak binnenshuis de boel op orde. Het is mooi weer, de winter is bijna voorbij en de temperatuur ligt al enkele dagen wat hoger. Het lijkt alsof het voorjaar niet kan wachten om zich vast aan te kondigen. Ik kijk ernaar uit. Het lijkt me heerlijk om de donkere en koude wintermaanden binnenkort achter me te kunnen laten. Dit vind ik toch het minst prettige seizoen van het jaar. Rond 16.00 uur gaat de bel. Ik kom dan net uit bed. Ik heb de gewoonte om even een middagdutje te doen op de dagen dat ik niet hoef te werken. Dit doe ik al sinds mijn negentiende, dus ook op deze zondag. Ik hoor hoe Marc mijn moeder binnenlaat en cappuccino aanbiedt. Tot zover gaat alles nog net als anders. Als ik beneden kom, zie ik echter ook meteen het verschil. Mijn moeder heeft haar jas nog aan. Dat bevreemdt mij. Het lijkt of zij van plan is om slechts kort te blijven. Het onbestemde 13
14 Online Touch Home