Ze wijst dus alleen mij af. Ondanks deze pijnlijke woorden zeg ik dat ik het geen bezwaar vind als Marc, Olga en Tina contact met haar blijven houden. Ik vind het belangrijk dat mijn dochters hun oma kunnen zien en spreken. Wat mijn moeder nu beslist, mag geen invloed hebben op haar relatie met haar kleindochters. Ik gun hun deze ruimte. Stilletjes denk ik zelfs: ‘Dan blijf ik toch op de hoogte van haar welzijn’, want ik maak me enorme zorgen om haar. Dat doe ik al zolang ik me kan herinneren en die zorgen zijn alleen maar toegenomen na de dood van mijn vader. Ik zeg tegen mijn moeder dat ik hoop dat zij geen spijt krijgt. Wat mij betreft, staat mijn deur voor haar op een kier. Marc, ontdek ik al snel, is niet van plan om nog enig contact te onderhouden met mijn moeder als zij mij niet meer wil zien. Kort na haar mededeling maakt Marc mijn moeder duidelijk dat zij in dat geval per direct afscheid kan gaan nemen van haar kleindochters. Hij voegt de daad bij het woord en loopt met haar naar de tuin. Daar liggen Olga en Tina, ogenschijnlijk gezellig, samen in een hangmat. Het is tenslotte een mooie, voorjaarsachtige dag. Maar ik voel dat donkere wolken zich boven ons samenpakken. Mijn man vertelt de kinderen dat oma afscheid komt nemen. Ze hebben niet meegekregen wat zich binnen heeft afgespeeld. Ik sta nog achter de ramen van de tuindeuren en zie op afstand hoezeer de mededeling van mijn man hen overvalt. Ze ondergaan het afscheid van hun oma met zichtbaar ongemak. Pubers voelen zich vaker niet op hun gemak, maar nu – heb ik het idee – voelen ze aan dat dit een gedenkwaardig moment is. En ze weten niet hoe ze daarmee om moeten gaan. 16
17 Online Touch Home