‘Nee!’ riep Tom hardop. Dit kon toch niet waar zijn? Hoe lang had hij Liza al niet gezien? Was ze vanmiddag nog thuis geweest? Zei ze niet dat ze plotseling weg moest? Had ze nou een boek onder haar arm of niet? Zijn brein draaide opeens op volle toeren, probeerde uit alle macht controle te krijgen over zijn geheugen, maar die deur in zijn kop bleef dicht. ‘Denk na man!’ zei hij tegen zichzelf. Langzaam begon het te dagen. Liza was inderdaad vanmiddag gehaast het huis uit gelopen, had haar vader in het voorbijgaan nog net gedag gezegd. Hij had het vreemd gevonden hoe afstandelijk ze was. Normaal gesproken zou hij uitgebreid gezoend zijn door zijn dochter, maar nu stoof ze de deur uit. En ja, ze had een boek onder haar arm gehad. 1994. Met een ruk kwam Tom overeind. Hij rende naar de deur, bukte net op tijd voor de balk en bonkte de trap af. ‘Johan?’ De hoorn van de telefoon trilde
81 Online Touch Home