Vanmorgen zijn Hans en Helga vertrokken. Zij hebben mij een overnachtingsadres in Kabul gegeven, Ansari Guesthouse, misschien ontmoet ik hen nog in Kabul. Mijn voertuig krijgt een poetsbeurt en de bougies worden schoongemaakt; was wel nodig, want erg vervuild wegens rotte benzine. Het blijkt dat de twee Nederlanders (studenten economie en farmacologie) averij hebben met hun Landrover: gebroken veer, rotte schokbrekers en een niet goed functionerende accu. Daar zijn ze nog wel enige tijd mee bezig voordat ze weer hun reis kunnen vervolgen. ’s Middag bezoek ik Atlas Motors Limited. Ik wordt prettig ontvangen door de heer Zuberi en van het een komt het ander; morgen kan ik in de fabriek van Atlas Motors mijn bagagedrager laten lassen. Het is alweer voor de zoveelste keer, ik blijf er maar last van ondervinden. Bovendien krijg ik van hem een dealerlijst en een aanbevelingsbrief. trolyt ligt fl ink onder de 1,230. Ik moet naar de werkplaats op de West Wharf Road voor nieuw accuzuur en voor het opladen moet ik morgen terugkomen. Die avond gaan mijn twee landgenoten en ik naar een restaurant waar het volgens hen goed en betrouwbaar eten is. Gedrieën gaan we op de motor ernaartoe. Ik voel me net een gangmaker op een dernymotor, zo’n zithouding heb ik; met je kloten op de tank. En inderdaad het eten is heerlijk. Morgen verlaat ik Karachi. Om negen uur ben ik al bij de werkplaats voor het accuzuur en rij daarna naar de fabriek aan de Estate Road, gelegen in het noordelijke industriegebied, om de accu op te laden. De inmiddels gelaste bagagedrager wordt weer aan de motor gemonteerd. Ik ben benieuwd hoelang die het volhoudt. Voor mijn vertrek breng ik een laatste bezoek aan de ABN voor eventuele brieven. Dan volgt het opladen van mijn bagage en het afscheidnemen van de achterblijvers in Amir House. Van de beheerder van Amir House krijg ik niet alleen een adreslijst van de provinciale en afdelings hoofdkwartieren van de Pakistan Boy Scouts Association maar ook aanwijzingen hoe ik in deze miljoenenstad – Karachi telt ongeveer 3 miljoen inwoners – de aansluiting kan vinden voor de kortste weg die mij naar Hyderabad zal voeren: mijn eindbestemming voor vandaag. Tegen half vier ben ik eindelijk op weg. Het gaat niet snel in het drukke stadverkeer maar uiteindelijk sta ik ergens in de buitenwijken plotseling voor een tolpoort waar ik, voordat ik verder kan, twee roepies moet betalen voor het gebruik van de weg. Ondertussen trekt de motor veel belangstelling van de jongelui hier, vooral de prijs en snelheid willen ze weten. De motoren die ik zie, zijn allemaal van ‘het lichte soort’: zo op het oog maximaal 250 cc. Ook in de fabriek van Atlas Motors trekt mijn motor veel bekijks en zijn er nieuwsgierige vragen over deze ‘zware’ motor, want zelf produceren ze motoren tussen de 50 en 175 cc. Intussen heb Ik wat problemen met de startmoter, dat wil zeggen de motor slaat niet aan; gelukkig heb ik wel de kickstarter. Bij controle blijkt de conditie van de accu zwaar klote: het s.g. van de elekEn wat voor een weg: het is de Karachi-Hyderabad Highway die zich na een tiental meters ‘ontvouwt’ tot een ‘beauty’ van een vierbaansweg. Het is de naam dubbel en dwars waard. Werkelijk, de laatste wegen die zo goed zijn als deze highway, trof ik in Japan aan. Voor mij liggen prachtig mooi geasfalteerde kilometers in het verschiet waar op je goed vaart kan maken: met 5 mijl in 5 minuten, dus ongeveer 100 km/u, snellen de kilometers onder de banden door. Er is weinig verkeer slechts enkele minibusjes en wat vrachtverkeer. De weg voert dwars door de Sind woestijn. Een licht glooiend dor en droog landschap met her en der graspollen, struiken en bezaaid met rotsblokken in kleuren varierend van zandgeel tot amethystblauw met aan de horizon tafelbergen, fantastisch geërodeerd door de elementen. Er zijn momenten dat het landschap lijkt op dat uit enkele scenes uit de fi lm Easy Rider en dan borrelt de melodie van Steppenwolfs Born to be wild op met de tekst: Get your motor running. Head out on the highway, Looking for adventure – In what come my way. Vlak voordat ik Hyderabad binnenrij, steek ik de Indus over. Die 160 kilometer van Karachi naar Hyderabad waren fantastisch. Vreemd genoeg maakt deze weg volgens de Asian Higway Map geen deel uit van het Asian Highway-netwerk. Misschien omdat het een tolweg is? Snel vind ik het provinciaal hoofdkwartier van de Sindh Boy Scouts Association in de wijk Latifahad waar ik rond 18.30 uur aankom. Dankzij de Letter of Introduction, die even later wordt afgestempeld, word ik vriendelijk ontvangen door de beheerder Zahid Nabi Khan. Bij aankomst vernomen dat de Chief Commissioner van Pakistan Boy Scouts Association mr Niaz M. Khan die ik in september 1969 in B-P House (Londen) heb gesproken, gisteren plotseling overleden is aan een acute hartaanval. Da’s pech hebben, want ik had hem graag nog willen ontmoeten. Wordt vervolgd...
34 Online Touch Home