“Sa wie it doe” (diel II) It fee bûtendoar, it gêrs groeide omraak. De meanmesinemessen waarden op’e slypstien slipe. Dat wie in sekuur wurkje. De oare moarns om fiif oere waarden de hynders ynspand en koe it oangean mei it meanen. Moarns betiid meande it op syn bêst. Oerdeis woene de messen noch wolris strûpe en dan moast it hiele saakje efterút lutsen wurde. It meanen wie tûk wurk. Men moast sa ticht mooglik by de greppel lâns meane. De greppel sels en de sleatskanten moasten mei de seine útmeand wurde. Fierders moast men om de fûgels en aaien tinke. Dat foel net altyd ta. It wie echt fakwurk wêr’t dizze minsken mei dwaande wienen. Under it kofjedrinken waarden de hynders ferwiksele mei twa oare hynders. Sadat der wer in fit stel foar stie. Undertusken hie de seinemeaner syn seine harre (slipe) en koe ek los. Sokke tiden hie men gauris krapte oan minsken en hynders. De Hanneke-meanders (seinemeaners) út Grinslân en Dútslân joegen in moaie oanfulling. Ek lienden de greidboeren gauris in hynder fan in bouboer. Dizze hynders hiene mear krêft en úthâldingsfermogen. De útlânske ûngetiders en hynders moasten fansels wol beHannekemeanders telle wurde! Wat men hjoeddedei yn in oere meand hat, hie men doe wol twa dagen mei wurk. It meanen yn maaie wie foar de kuil ornearre. Men hie doe ek al skodmesyntsjes, mar de Eureka skodmesine út Drachten wie fenomenaal. De skodders fan hjoeddedei, kinne yn kwaliteit en wurk dêr amper oan foldwaan. Der moast in hynder foar mar it wie foar doe in útkomst. It gêrs waard omlein mei swylmesines. Dizze swylmesines (Nicholson en Jarmain) leine it gêrs yn rigen oanelkoar. It gêrs draaide wolris om de boarden fan de mesines hinne, hjirfoar hiene wy altyd in skerp mes of knyft yn’e bûse. De meanmesi10 Mandeguod
13 Online Touch Home