Gêrsmesine Swylmesine nes wiene fan it merk Cormick. Ek hjoeddedei is dat noch in bekend merk. De swarte waard foar de wein spand en de wein tusken de wurdzen (rigen dy’t bijelkoar kamen te lizzen) rieden Jan en Rommert elts oan de kant fan de wein, mei in foarke yn’e hân begongen se it gêrs op’ e wein te laden. As it gêrs net te droech wie, wie it dreech wurk. It mocht net te wiet wêze dan krige men soere kuil. Soms waard droech gêrs op it lân mei de jarrebak fol wetter wer wiet makke. Te droech gêrs koe broei yn’e kuilbult bringe. Soms wie dat dan swart troch de broei en wie dat net lekker foar it fee. It gêrs brocht men op in bult op it hiem. Dat wie ek wer tige dreech wurk. De kanten waarden netjes beplôke om it moai ôf te wurkjen. Dan waard de bult tadutsen mei modder en wâlsjêden. Yn’e hjerst waarden op sa’n bult gauris koal en sprútsjeplanten út set. Troch de waarmte fleagen de planten de grûn út. Moai betocht fansels mar de rûpen koene de kuilbult dan ek wol fine. Koart sein, de kuilerij wie in skoft fan dreech wurk en as it fee wer op stâl kaam, moast men mar ôfwachtsje wat ûnder sa’n kuilbult wei kaam. Wie dy kuil te soer, dan rûkte men dat oan de molke en krige de boer koarting op syn molkpriis. Wie it te swart, dan seinen de kij “Nee boer, dit meie wy net!” Mei wat swiete moalbrij en pulp oer de kuil hinne, frieten se it wol op. Kij kinne ek snoad wêze. As wie se út de loft weifallen. Yn 1936 krigen wy der samar in suske by. Sjoerdtsje wie har namme. Wy wisten fan niks en it ynteresearre ús ek net sa folle. Wy seagen wolris in reager fleanen mar earrebarren seagen wy nea. Hoe as wat…dêr wa’t doe net oer praten. Hjoed de dei witte de bern hast al in jier foar de tiid dat in poppe ûnderweis is. Tiden hawwe tiden! Wy krigen in frjemde frou yn ’e hûs. Wy ieten in pear dagen by pake en beppe en Sjoerdtsje hie ’s nachts gauris aardich wat kabaal. Dat wie dat. Yn Septimber kaam de merke. As it merkeskip moarns yn ’e haven lei, hiene wy frij fan skoalle. Wy moasten mei helpe de draaimûne út it skip fan de Koopals te heljen. In pear touwen oan de karre, wêr’t parten fan de mûne op Mandeguod 11
14 Online Touch Home