“Sa wie it doe” (diel VI) Doe’t wy al in skoftke yn Snits op skoalle sitten hienen, wisten de oare learlingen al gau dat ik in boeresoan wie. It iten en it drinken waarden stadichweioan krapper. En doe kamen in protte itensspullen op ‘e bon. Dat wie in hiel gedoch. Alle moannen wer nije bonnen fan it bonnekantoar helje mei de nedige administraasje. Benammen minsken yn ‘e stêd kamen oan it krapperein mei in Een distributiekaart en voedselbonnen hiele protte dingen. Stadichwei moast de broekriem in gatsje strakker oanlutsen wurde. Lokkich wienen de boeren der noch en hja krigen in rûfel (rij) molkeklanten. It mocht wol net, mar dat foel allegearre ek wol wer wat ta. Der wienen al in hiele soad goede plysjes dy’t net folle seagen en de Dútske soldaten bemuoiden harren der ek net mei. Letter wienen it de Grienen gauris. (Us eigen minsken dy’t yn tsjinst wienen fan de Dútske plysje) Hja wienen de smearlappen wêr’t je better mar net mei yn oanrekking komme koenen. Om tolve oere, iterstiid, sette in hiele protte skoallefolk nei in lunchroom oan it Greatsân ta om harren brochje op te smikkeljen. Sus wie dêr de sjeffin. En hja soarge der foar dat elts wat te drinken hie. Op ‘e middei spruts se my oan en frege as it wier wie of’t ik in boerejonge wie. Dat koe ik fansels ta jaan. Doe frege se of ‘t ik ek eltse dei in flesse molke foar har mei nimme koe. As ik dat 10 Mandeguod
13 Online Touch Home