wie prachtich. It hege sândún, de lûdsprekker bûtendoar mei moaie muzyk en sankjes en de greate boarterstún (Duinensathe) Wy wiene der net by wei te slaan. Wy gienen ek ris in pear dagen nei Arnhem ta. By Stienwyk rieden wy oer de earste heuvel. In lytse hichte yn de dyk dêr, wie in berch nei ús bêste witten. Yn Velp trije dagen yn it hotel, mei de auto nei en oer de Zijpenberch, nei de bedriegertjes (je koene dêr samar ûnferwachts wiet wurde) nei Burgers bistepark en lekker ite, drinke en sliepe. Dizze reis hat makke dat ik fan reizgjen noch altiden genietsje kin. Foar my is Gelderlân mei omkriten noch altyd it moaiste plakje op ierde. Op in oare kear rieden wy mei heit en mem op in waarme dei mei de chevie nei Hylpen (Hindelopen) ta. It doel wie baaie yn it Ysselmar. Itenstiid bedarren wy yn it paviljoen om wat te drinken en te iten. Underwilens hie ik al sjoen dat der in buoi (bui) oan it ûntstean wie. Dat sei ik tsjin ús mem en nochris. Dy sei: “Ach jonge wêr hast it oer”. It paviljoen hie dikke ruten en in dak fan dik glês. Ik rûn wer nei bûten en seach dat de buoi tichterby kaam. Ek seach ik dat der in soarte fan slurf oan hong. Ik wer in berjocht oan ús mem. Dy sei: “Jou dy mar del it is in tongerboui, wy sitte hjir goed en droech”. It waard skimerich en it begûn te tongerjen. De wyn helle oan en doe die ús heit de doar iepen en seach de grutte slurf (wynhoas) ek oan kommen. Hy fleach sûnder jas nei de chevie ta om de auto op ’e rem te setten. Doe wer nei it paviljoen werom. Swiere tonger, grauwe hagelstiennen op it glêzen tak en in gûljende wyn. It wie eangstich tsjuster en dêr seagen wy flak by de wynhoas. Dy pakte it paviljoen krekt net mar wol de boppegrûnske houten elektryske peallen. As lúsjefersprikjes fleagen se troch de loft en klapten doe op ’e grûn. Ek de boerehikken fleagen troch de loft. It ljocht wie útfallen, it wie tsjuster en de finsters sieten fol skuorren. Ek it dak wie alhiel skansearre. Wat wie ik bang! En doe wie it stil. De buoi wie foarby en de chevie hy stie noch op it selde plak. Sûnder krassen en dûken. Wy hawwe nea wer nei Hylpen te swimmen west. Foarsafier ik wit, is it paviljoen net wer opknapt wurden en de klap nea wer te boppe kommen. Der wurdt de lêste jierren al oer restauraasje praten. It soe foar Hylpen in opkikker wurde kinne. Wy wiene ek op gymnastyk. De feriening yn Raerd hjitte “OSO” (oefening sterkt ons) De gymmaster wie Kuipers fan Reduzum. Yn de âlde beukerskoalle Mandeguod 11 Paviljoen Hylpen
14 Online Touch Home