Irvin Yalom: ‘It is extraordinarily hard, even terrifying, to own the insight that you and only you construct your own life design’ Wat is de reden dat je onderzoek bent gaan doen naar coaching? “Het grootste deel van mijn carrière heb ik in leiderschapsrollen gewerkt. In 2018 startte ik mijn Master in Executive Coaching in aanvulling op mijn werk. Ik ben geïntrigeerd hoe mensen omgaan met hun angsten, worstelingen, ambities en dromen. Eerder had ik psychologie willen studeren maar koos voor computerwetenschappen vanwege baanzekerheid hier in Libanon. Nu ben ik gaan doen wat ik altijd al graag wilde.” “Aanvankelijk was onderzoek een programmavereiste van de Master. Bij aanvang van mijn studie was ik beginnend coach en vond ik het belangrijk om mezelf goed te leren kennen met een persoonlijk onderzoek en mijzelf vragen te stellen als: wat kenmerkt mijzelf als persoon? En welke invloed heeft dit op mijn coachpraktijk?” Wat was je onderzoeksvraag? “Terugkijkend bestond mijn onderzoek uit een lange periode van zelfreflectie waarin ik meer van mijzelf wilde begrijpen. Voor mij was mijn actieonderzoek een manier om mijn coaching te verbeteren. Vanuit het werk van Professor De Haan en de beschrijving van relationele coaching van Cavicchia en Gilbert (2019), was ik erg geïnteresseerd geraakt in hoe kritische momenten in de coachrelatie mijn coaching beïnvloedden. Mijn hoofdvraag was dan ook: ‘Hoe kan ik meer van mijzelf in de coaching laten zien, ten gunste van mijn cliënten’. En dat leidde tot sub-vragen als: ‘Hoe kan ik de werkalliantie tussen mij en de coachee verbeteren?’.” Op welke manier heb je dat onderzocht? “Ik volgde de methodologie van ‘first-person action research’. Daarbij doe je onderzoek naar je eigen acties. Waarbij je bewust aandacht geeft aan intenties en gedrag en het effect daarvan op de situatie. Daarnaast werkte ik met collega’s om inzichten rondom mijn thema te vergroten, de zogenoemde second-person collaborative inquiry. Mijn onderzoek volgde meerdere cycli. Dat betekent dat ik een experiment uitvoerde met de kennis die ik tot op dat moment had, bijvoorbeeld ‘Wat gebeurt er als ik meer empathie laat zien?’ met de theorie van Carl Rogers als uitgangspunt. Het is misschien verrassend, maar in dit deel van de wereld tonen we niet snel empathie, we springen liever direct in actie. In zo’n cyclus observeerde ik mijzelf in mijn coaching en wat ik leerde nam ik weer mee in de volgende cyclus waarin ik een nieuw gedurfder experiment uitvoerde. Een belangrijke cyclus betrof een diepe duik in hoe mijn identiteiten mijn coaching beïnvloedde. Ik zeg bewust identiteiten omdat mijn nationale, culturele, persoonlijke en organisatie identiteit allemaal een rol speelden.” Kun je iets meer vertellen over die identiteiten? “Het masters programma was letterlijk een buitenaardse ervaring. Voor mij was het belangrijk om sterk te blijven, mezelf te beschermen en naar resultaten te streven, in sommige gevallen zelfs agressief. Mijn onderzoek ging over reflecteren, kwetsbaar opstellen, het ontdekken van emoties, empathie en diepe verbindingen aangaan met anderen. Nieuw en spannend voor mij. Het leven in Libanon is leven in een regio met onrust. Recent alleen al hebben we een financiële en economische crisis gehad, maatschappelijke onrust, een ontploffing, met daarbij de COVID-19 pandemie natuurlijk. Het omgaan met onrust heeft ons het vermogen gegeven om stress en onzekerheid te verdragen. Wij noemen dat de ‘Libanese veerkracht’. Vanwege deze culturele aspecten ontdekte ik dat ik als coach aanvankelijk minder aandacht besteedde aan emoties dan coaches uit andere regio’s. Met als risico dat ik impliciet de zorg van de coachee veroordeelde: ‘Hoezo is dat een strijd voor jou?’. Mijn zoektocht was om met de ander mee te voelen en te 17
18 Online Touch Home