doorvoelen en doorleven. Ik kan het alleen rationeel en conceptueel begrijpen, op een verstandelijke manier. Dat stelde me enigszins teleur, en maakte me een stuk bescheidener in mijn overtuiging dat ik discriminatie wel ‘snapte’. Door deze ervaring zie ik de kritiek over het boek van Luyendijk in een ander daglicht. Het feit dat hij er ‘zo laat achter was gekomen’ had ik immers zelf ook meegemaakt. Soms denk je goed te leven en het juiste te doen, maar heb je nog niet de beschikking over de ervaringen die je perspectief opeens kunnen doen kantelen. Dat kan op elk moment in je leven gebeuren. Ik kan zijn proces bij dagblad the Guardian dus invoelen en ook zijn denkproces dat daarop volgde. Eigenlijk is het wat mij betreft logisch dat hij dit zo heeft meegemaakt. Is dat ook niet wat wij als coaches soms teweegbrengen bij onze coachees? Een inzicht dat een ander perspectief geeft op leven of handelen, de zogenaamde ‘paradigmawisseling’? Beperkte blik Ook veel andere kritiek op het boek wil ik in een ander kader plaatsen. Als men zegt: “Je bent als witte man met privileges niet de juiste persoon om dit aan te kaarten,” vind ik dat een te beperkte blik. Dat discrimineert wat mij betreft ook, op een andere wijze. Dat zegt dat als je niet tot de groep behoort die het echt ‘ervaart’, je er niet over mag schrijven of er geen aandacht voor mag vragen. Daar ben ik het niet mee eens. Mij gaat het om de intentie van waaruit het gebeurt. Als hij (Luyendijk, red.) er goede bedoelingen mee heeft en daarmee een publiek kan bereiken die dit inzicht nodig heeft om een waardevolle beweging te maken, waarom dan niet? Ik juich dat van harte toe. Zeven. Of meer? Dan is er de discussie over de zeven vinkjes zelf. Moeten het er niet meer zijn? Zijn andere (zoals gezondheid) niet nog belangrijker dan de onderwerpen die Luyendijk heeft aangedragen? Dat kan waar zijn, en zo kan je de lijst nog veel verder uitbreiden, maar dat vind ik zelf niet eens zo belangrijk. Het gaat erom dat de discussie op hoofdthema’s over het overkoepelende onderwerp wordt aangezwengeld zodat bewustzijn ontstaat of wordt verbreed dat de macht in onze maatschappij scheef is verdeeld en dat dat ook in stand wordt gehouden, ‘de wet van behoud van onrecht’ (P. 161). Toen ik het gastcollege van Tina Rahimi terugluisterde vertelde zij dat haar familieleden in Iran allemaal hoogopgeleid zijn. Rahimi heeft zich daardoor in haar leven wel gediscrimineerd, maar nooit dom gevoeld. Door haar achtergrond (een van de vinkjes van Luyendijk) kon zij de concepten die ze leerde op de universiteit bespreken met haar familie, kon ze haar ervaringen delen en bewoog zich daardoor moeiteloos tussen de contexten van de universiteit en haar familie. Ze voelde zich in beide contexten thuis. Rahimi wist vanaf haar jongste jaren dat haar familie en ook zijzelf niet dom waren; niemand kon die overtuiging dan ook aantasten. Haar latere man had die achtergrond van een hoogopgeleide familie niet. Ze beschreef (wat ook in het boek van Luyendijk staat) dat hij op de universiteit in een andere cultuur terechtkwam en daar ‘klassenmigratie’ (p. 110) ervoer, zoals Luyendijk dat aanhaalt. Haar man heeft zich daardoor nooit thuis gevoeld op de universiteit en was onzekerder. Er was niemand in zijn familie die snapte wat hij bedoelde als hij vertelde over wat hij daar deed en meemaakte, hij voelde zich ontheemd op de universiteit, hoorde er voor zijn gevoel niet bij. Door zijn opleiding ontstond er afstand tussen hem en zijn familie. 9 Over Rob de Ruiter Rob de Ruiter is EIA senior practioner coach, begeleidingskundige, supervisor en intervisor in het bedrijfsleven. Daarnaast is hij Eigenaar van ‘ECHT in Gesprek’ en maakt hij onderdeel uit van de netwerken www.coachcompanen.nl en www.communicatiehuys.nl. Rob zit in het kernteam van de Vaksectie Executive Coaching bij NOBCO (VEC).
10 Online Touch Home