0

4 Voorzitters doorheen de jaren 1969 1970 1975 1980 Freddy Vercruysse Paul Vansteenkiste Noël Derluyn Roeland Rapol 1993 Jan Cardoen 2001 2004 2010 Luc Van Valckenborgh Francis Van Eeckhout Geert Sintobin heden

5 Beste Bevo-sympathisanten, Het is zover: Bevo Roeselare bestaat 50 jaar! Een gouden jubileum, inclusief Koninklijke erkenning. Vijf decennia schitterende Beverse sportgeschiedenis. Massa’s sport- en spelvreugde, tal van sportieve successen, zo veel mooie herinneringen... Wie van de stichters had dat in 1969, toen er in Beveren werd gestart met volleybal op de koer van het parochiaal centrum, kunnen denken? Bevo werd indertijd opgericht als herenclub. Pas heel wat later, seizoen 1984-85, kwamen de dames voor het eerst in competitie. In datzelfde seizoen werd door de heren een spreekwoordelijke grens verlegd: de overgang van de provinciale naar de landelijke reeksen was een feit. Enkele jaren later werd er zelfs gekampt met grote broer Knack Roeselare op het hoogste niveau in Ereklasse. Het seizoen 1995-96 was bijzonder. Alle seniorenploegen konden de promotie afdwingen, zowel bij de dames als bij de heren. Toch werd de optie genomen om vanaf toen nog enkel door te gaan met de dames. De herenwerking werd ondergebracht bij Knack Roeselare en zo bestaat Bevo al bijna 25 jaar als een exclusieve damesclub, de grootste van West-Vlaanderen. Tot een drietal jaar geleden waren we zelfs de grootste provinciale club tout court. Het komende jubileumseizoen 2019-20 treden we bij de senioren voor de eerste keer in onze geschiedenis aan met zo maar eventjes zes ploegen (Liga B, twee ploegen in eerste provinciale, tweede provinciale, twee nieuwe ploegen in vierde provinciale). Bij de jeugd schreven we in met elf ploegen, aangevuld met enkele tientallen starters in de Start2Volley (het vroegere VIS) en volleytuin. Grootste, tweede of derde grootste… Het is sowieso indrukwekkend en iets om trots op te zijn, wetende dat onze kwantiteit hand in hand gaat met kwaliteit. Bewijs daarvan is dat we door de volleybalbond in een kwaliteitsaudit al zes keer beloond werden met het label Gouden Jeugdclub, en in het nieuwe systeem al 2x als Driesterrenclub en 2x als Viersterrenclub erkend werden. De schitterende Bevo-geschiedenis is geschreven door vele honderden spelers en speelsters. Zij zijn het die vaak letterlijk en figuurlijk in de spotlights stonden. Graag wil ik bij deze jubileumviering echter vooral onze talloze medewerkers achter de schermen in de bloemetjes zetten: bestuursleden en vrijwilligers, trainers en ploegbegeleiders, scheidsrechters, bondsmedewerkers… Het 50-jarig bestaan betekent duizenden uren vrijwilligerswerk. Zonder de tomeloze inzet van al die mensen, van de stichters tot de huidige medewerkersploeg, zou er geen volleybal in Beveren zijn. Een woord van oprechte dank voor iedereen die de voorbije 50 jaar mee de Bevo-kar trok is hier dan ook op zijn plaats. Om het financiële plaatje rond te krijgen kunnen we dan weer niet zonder onze trouwe sponsors, waarvan velen ons al lange jaren onafgebroken steunen. We zijn elke sponsor heel erkentelijk, want hun steun blijft broodnodig. Tenslotte wil ik ook het stadsbestuur danken voor hun financiële, logistieke en morele steun. De Stad is en blijft een belangrijke partner zonder wiens ondersteuning onze vereniging gewoon niet zou kunnen bestaan. Afrondend breng ik graag hulde aan al onze (oud-) leden, supporters en sympathisanten, ook zij die ons ontvielen. Ik ben er zeker van dat zij die de festiviteiten niet meer kunnen mee maken, onder wie Nathalie, ergens met ons meevieren. Trots op ons verleden, hoopvol voor de toekomst. Leve Bevo, en op naar de volgende 50 jaar! Namens het voltallige Bevo-bestuur, Geert Sintobin, voorzitter

6 Het ontstaan In 1968 werden de eerste kiemen van volleybalclub Bevo Roeselare gelegd. De sport was toen immers enorm populair bij de plaatselijke jeugd, die in het weekend bijeen kwam aan het parochiaal centrum in Beveren, waar ’t Lokaal gevestigd was. Van een sporthal was toen nog geen sprake. Er werd gewoon gespeeld op de stenen koer van het parochiaal centrum. Duiken achter de bal zat er dus niet in, tenzij op eigen risico. En bij regenweer kon er simpelweg niet gespeeld worden, want de lederen ballen wogen dan te zwaar. Ook wijlen burgemeester Daniël Denys waagde zich in die tijd wel eens aan een spelletje, tot hij zijn pink brak en zijn goesting over was. In het begin werden alleen vriendschappelijke matchen gespeeld om ervaring op te doen. Maar de Beverse jeugd presteerde zo sterk – ze versloegen tegenstanders die al jaren in het volleybal actief waren – dat de stap naar de KWB onder impuls van priester en geldschieter André Cauwelier een jaar later al gezet werd. Freddy Vercruysse werd de allereerste voorzitter van de club, bijgestaan door secretaris Raf Vandenaweele en penningmeester André Cauwelier. De kern voor het seizoen 1969-1970 bestond uit speler-trainer Daniël Vansteelant, Freddy Vercruysse, Eddy Vercruysse, Paul Vansteenkiste, Jan Cardoen, Carlos Ghysel, Frans Lattrez (ook speler bij voetbalploeg Dosko Beveren), Luc Termote, Johny Aernoudt, Jacky Aernoudt en Johan Afschrift. Hun debuut in derde provinciale A, toen de laagste reeks bij de heren, was meteen met een klepper van formaat met de derby tegen de buren van The Jets, het huidige Knack Roeselare. Nog in die reeks: Assa Moeskroen B, Covo Poperinge, Menini Menen, Vlamvo Vlamertinge en Wevok Wevelgem. De derby werd uiteindelijk met 1-3 verloren, waarin het de eerste set met 15-13 naar zich toe kon trekken. Op de tweede speeldag boekte Bevo bij Covo Poperinge al meteen zijn eerste zege uit zijn bestaan. Het werd een droge 3-0. Ook de daaropvolgende matchen trok de nieuwe Beverse volleybalclub naar zich toe. Het mocht meteen terugblikken op een geslaagd debuutseizoen. Een van de allereerste ploegfoto’s met boven v.l.n.r.: speler-trainer Daniël Vansteelant, Eric Verstraete, Johan Afschrift en Eddy Vercruysse. Onder v.l.n.r.: Luc Termote, Johny Aernoudt en Carlos Ghysel.

7 Enkele sfeerbeelden uit het debuutseizoen, met de opening van de High Chaperol door priester André Cauwelier (linksboven), enkele actiebeelden tijdens oefenmatchen op het veld aan het parochiaal centrum met Beveren Ommegang en een groepsfoto (onderaan) voor een oefenmatch met onderaan de spelers van Bevo met Frans Latrez, Paul Vansteenkiste, Luc Termote, Jan Cardoen, Johny Aernoudt, Jacky Aernoudt, Freddy Vercruysse en Carlos Ghysel. (foto SAR 14510)

8 Een vlag mocht niet ontbreken bij Bevo. We zien op de foto bovenaan onder meer priester Outtier, Carlos Ghysel, Eddy Vercruysse met de vlag, Frida Vandewalle, Luc Termote, Johan Afschrift en zijn vrouw, Jan Cardoen, priester André Cauwelier, Johny Aernoudt, Paul Vansteenkiste en zijn vrouw, Johan Decock, Noël Derluyn, secretaris Raf Vandenaweele en zijn vrouw, Lena Willaert, Rita Termote, notaris Emile Camerlinck en de ouders van Luc Termote, die de vlag schonken.

10 Nog enkele foto’s uit de oude doos: We zien boven v.l.n.r.: een sponsor, Jaak Nyffels, Jan Cardoen, Luc Moeyaert, Noël Derluyn, Paul Vansteenkiste, Gilbert Debruyne en trainer Daniel Vansteelandt. Onder v.l.n.r.: Carlos Ghysel, Luc Termote, Johny Aernoudt, Johan Afschrift, Eric Verstraete en Eddy Vercruysse. (foto SAR 14502)

11 Het team in 1971 met onder meer Raf Vandenaweele, Filip Afschrift, Yves Vancoillie, Johan Afschrift, Aurel Vannieuwenhuyse, Yves Maselis, Daniel Desimpelaere, Jean-Pierre Vanclooster, Stefaan Deloof en Johny Aernoudt. (foto SAR 14500) Een van de allereerste outfits van Bevo, dat nu nog steeds in het rood speelt.

12 De jaren 1970 De pas opgerichte herenploeg deed het meteen voortreffelijk en speelde na een paar seizoenen al in tweede provinciale, waar het opnieuw derby’s tegen het huidige Knack Roeselare kon spelen. Terwijl de Roeselaarse buren bleven stijgen en uitgroeiden tot de mastodont die ze nu zijn in de volleybalwereld, bleef Bevo enkele jaren hangen doordat ze over geen jeugdwerking beschikten. De instroom aan nieuwe spelers was dus beperkt. Pas toen Roeland Rapol begin de jaren ’80 de leiding nam en zijn geld bovenhaalde om toppers aan te trekken, kwam daar verandering in. De Bevo-familie tijdens een hulde aan het stadhuis in Roeselare. Bevo eind de jaren 70 met onder meer Jan Cardoen, Freddy Debrabander, Raf Vandenaweele, Filip Noyez, Filip Afschrift, Benoit Verbrugghe, Carlos Ghysel, Fabian Parent, Ferry Willaert, Ronny Desimpelaere, Johan Afschrift, Paul Reynaert en Johny Aernoudt.(SAR14487)

13 In 1973 speelde Bevo Roeselare zijn 100ste competitiematch. Dat mocht uiteraard niet onopgemerkt voorbij gaan in de media. Het team uit 1974 met boven v.l.n.r.: Raf Vandenaweele, balsponsor, Carlos Ghysel, Johan Afschrift, Claude Lepoutre, Eddy Vercruysse, Louis Bril en Fernand Bril. Onder v.l.n.r.: trainer Germain Verbeke, Johny Aernoudt, Eddy Caes, Filip Afschrift, Luc Termote, Jaak Nyffels en Yves Vancoillie. (SAR 1974)

14 Het herenteam in 1975, in de sporthal van De Zilten waar ze enkele jaren speelden, met boven Eddy Vercruysse, Johny Aernoudt, Claude Lepoutre, Eric Verstraete, Johan Afschrift, Yves Vancoillie, Filip Afschrift, Jacky Aernoudt en Raf Vandenaweele. Onder Mario Devos, Jaak Nyffels, Jan Hendrickx, Luc Termote, Eddy Caes en trainer Germain Verbeke. (SAR 14530) Op deze foto uit 1977 zien we boven v.l.n.r.: Raf Vandenaweele, Luc Termote, Yves Vancoillie, Eric Verstraete, Filip Afschrift en Eddy Vercruysse. Onder v.l.n.r.: Johan Afschrift, Carlos Ghysel, Jaak Nyffels, trainer Germain Verbeke en Johny Aernoudt. (SAR 14498)

15 Zo’n 40 jaar terug werden deze Bevo-toppers al op sponsorkaartjes gezet. We zien boven v.l.n.r.: Walter Penninck, Filip Afschrift, Yves Vancoillie, Claude Lepoutre, Jan Hendrickx, Luc Termote, Carlos Ghysel en Jaak Nyffels. Onder v.l.n.r.: Johny Aernoudt, Filip Noyez, Johan Afschrift, Mark Devlieger, Mario Devos, M. Carpels en G. Deschepper. (SAR 14499)

16 De gouden jaren 80 Heren schitteren op hoogste niveau en start van het damesvolleybal Het seizoen 1984-1985 was het begin van het damesvolleybal bij Bevo Roeselare. Op vraag van de KWB was Jan Cardoen met een herenploeg op recreatief niveau – met enkele oud-spelers van Bevo – begonnen, waarmee er eenmaal per week getraind werd en op zondag wedstrijd. De sporthal van de jongensschool in Beveren geraakte na verloop van tijd echter overbevolkt, doordat ook de kinderen meekwamen met hun papa’s. Doordat er bij de meisjes heel wat talent zat, ontstond het idee om met een damesploeg te starten, met Daniel Desimpelaere als stuwende kracht. Leuk weetje: het is bij die KWB-ploeg dat huidig voorzitter Geert Sintobin als 17-jarige zijn volleybalcarrière startte. Uiteindelijk werden er vanaf 1983-1984 trainingen onder leiding van Jaak Nijffels georganiseerd, waaruit uiteindelijk de eerste damesploeg van Bevo ontstaan is in het seizoen 1984-1985. Het team had enorm veel potentieel, werd meteen knap vijfde en dat was ook de andere teams niet ontgaan, waardoor heel wat meisjes weggeplukt werden. Maar Beveren bruiste van het volleytalent, waardoor het team zonder problemen verder kon gaan en zelfs enkele titels mocht vieren. In 1986-1987 kwam ook de eerste jeugdploeg in de damescompetitie in actie. Naar Eredivisie Het seizoen 1984-1985 was ook een van de opvallendste uit de Bevo-geschiedenis. Er was niet alleen de officiële start van het damesvolleybal, maar ook haalden de heren de titel in eerste provinciale binnen, waardoor ze naar landelijke promoveerden, én mochten ze pronken met de Beker van WestVlaanderen. En het succes bleef maar duren. Bevo werd in 1986 kampioen in derde landelijke om het jaar erop meteen de titel te pakken in tweede landelijke. Na winst in de Trofee Jozef Vercruysse in 1987-1988 kon de herenploeg in 1988-1989 onder leiding van trainer Vic Ernon de titel pakken in eerste landelijke. De club verzaakte toen aan promotie naar Eredivisie, maar een jaar later speelde Bevo opnieuw kampioen en besloot het toch de stap te zetten. De derby’s op het hoogste niveau tussen Knack en Bevo zullen veel Roeselarenaars zich nog levendig herinneren. Knack speelde toen immers nog in het Strohof in Beveren, waardoor beide thuisbasissen maar één kilometer van elkaar lagen. Bevo bestond toen uit ervaren Belgische spelers als Dirk Devlieger en Geert Lefevere, aangevuld met buitenlandse toppers als de Braziliaanse passeur Negrelli en de Noorse hoekaanvaller Bjorn Krogstatter. Toppers die allemaal dankzij voorzitter Roeland Rapol naar Beveren kwamen. Naast deze vier spelers kon trainer Vic Ernon bij het toenmalig Crawford Bevo Roeselare ook rekenen op Luc Beke, Hans Dejonckheere, Luc Van Valckenborgh, Danny Veys, Kris Tanghe en Jurgen Vandenweghe.

17 De allereerste damesploeg van Bevo met onder meer kouterfee Sabine, Greet Cardoen, Nadine Werbrouck, Ria Maes, Lieve Sambaer, Kathy Vanhaverbeke, Sabine Desimpelaere, voorzitter Roeland Rapol, Noella Vangheluwe, Roger Vanclooster, Martine Derluyn, Martine Caes, Ann Casset, Marleen Desimpelaere en Hilde Cardoen. (SAR 14527) De kampioenenhulde in 1981-1982 na de titel in eerste provinciale met de vrouw van Mario Devos als Kouterfee en Eric Verhoyen helemaal achteraan. (SAR 14491)

18 Het uitermate succesvolle seizoen 1984-1985 – met titel en promotie naar landelijke én winst in de provinciale beker – werd op gepaste wijze gevierd bij Bevo Roeselare.

19 Bevo mocht in het seizoen 1984-1985 de titel vieren in tweede provinciale. We zien boven: Luc Maertens, Nick Leveque, Peter Schotte, Geert Mortier, Dirk Verhelst en Jan Cardoen. Onder: Mario Devos, Luc Termote, Johny Aernoudt, Ronny Desimpelaere en Stefaan Verhelst. (SAR 14497) Het team uit 1986, toen ze in derde landelijke uitkwamen. We zien boven v.l.n.r.: Jan Cardoen, Stefaan Verhelst, Luc Van Valckenborgh, Dirk Verhelst, Dirk Devlieger, Frank Degryse en Marc Ghysels. Onder v.l.n.r.: Andre Buyse, Mario Devos, Geert Debusschere en Johny Aernoudt. (SAR 14512)

20 Een damesteam uit 1987 met onder meer Lieve Capelle, Tanja Vlaeminck, Veerle Taillieu, Joke Vandergunst, Frida Vandewalle, Heidi Termote, Nacera Laissaoui, Annick Demeulenaere en Sylvia Vanclooster. (SAR 14516) De ploeg in eerste nationale in 1990 met onder meer kinesist Bart Moerman, Johny Aernoudt, Eric Taillieu, Elmar Chys, Daniel Desimpelaere, Vic Ernon, Dany Veys, Koen Cardoen, Dirk Devlieger, Marc Ghysels, Guy Clareman, Frank Degryse, ondervoorzitter Jaak Nyffels, sponsors Lieve Vandebussche en de ouders van Danny Veys, Luc Van Valckenborgh, Andre Buyse, Wim Cardoen, Wim Vanneste en Geert Lefevere. (SAR 14489)

23 De transfer van Negrelli was groot nieuws. De Braziliaanse spelverdeler was een van de revelaties van het seizoen en de overstap naar Bevo had heel wat voeten in de aarde. Samen met de Noor Bjorn Krogstatter beschikte Bevo over twee van de betere en meest attractieve buitenlanders in het Belgische volleybal. Crawford Bevo Roeselare in Eredivisie. We zien trainer Vic Ernon zijn manschappen toespreken met onder meer Negrelli, Geert Lefevere, Jurgen Vandenweghe, Dirk Devlieger en Danny Veys. (foto Gerdy Geleyn)

24 Bevo Roeselare werkte ook jarenlang samen met het Feestcomité van De Kouterfeesten. In die tijd beschikte de club vanaf 1985 zelfs over een bus, die het moest delen met Dosko Beveren, om op verplaatsing te gaan. Iedere centimeter van die bus was beplakt met sponsors, waardoor ze nergens onopgemerkt kon passeren. Zeker niet wanneer ze op de autostrade in panne viel…

25 Het einde van het sprookje in Eredivisie Na een decennium vol prachtige resultaten leerde Bevo in de jaren 90 de keerzijde van de medaille kennen. Eredivisie was financieel enorm zwaar, waardoor de club in het jaar 1992 moest stoppen met zijn eerste ploeg en in de laagste provinciale reeks moest herbeginnen. Het leidde tot het ontslag van voorzitter Roeland Rapol, waarna een ‘noodbestuur’ onder leiding van Jan Cardoen de financiële problemen – met succes – te lijf ging. Mede dankzij de steun van Garage Taillieu. Dankzij de sterke jeugdwerking was het jonge herenteam snel weer op niveau en mocht het in 1995-1996 de titel vieren in tweede provinciale. Bij de dames bleef alles vlot verlopen. In het seizoen 1990-1991 was er de promotie naar eerste provinciale onder leiding van Walter Penninck, in 1994-1995 won het de Beker van West-Vlaanderen en werd het tweede in eerste provinciale om in 1995-1996 meteen de titel te pakken in hun eerste jaar in tweede divisie. Die opmars ging onlosmakelijk samen met de terugkeer in 1994 van jeugdproduct Greet Cardoen, die jarenlang in Ereklasse gespeeld had en na het stoppen van Wervik terugkeerde naar Bevo. Een jaar later werd ze zelfs al speler-trainer en werd ze door Nadine Werbrouck bijgestaan voor de coaching. Met onder meer toppers als Veerle Willemyns, Veerle Decroos en de Nederlandse Aafke Hament – die in Nederland in Ereklasse speelde, maar haar man Cristina volgde die bij Knack kwam spelen – beschikte Bevo over een sterk team en steeg het van eerste provinciale naar eerste divisie. Door de succesvolle groei werd er in 1995 zelfs een tweede damesploeg opgericht onder leiding van Ronny Desimpelaere. Het seizoen 1995-1996 was een succes. Naast de titel voor de A-ploeg in tweede divisie en de heren in tweede provinciale dwong de tweede damesploeg promotie af naar tweede provinciale via de eindronde.

27 Knack Roeselare neemt herenteams over De sportieve successen bij de dames en het feit dat heel wat jongens in die tijd naar het hoger spelende Knack Roeselare trokken, noopten het bestuur van Bevo in 1996 om te stoppen met de herenwerking, die overgenomen werd door de Roeselaarse buren. Vanaf dan werd Bevo exclusief een damesvolleybalclub.

28 JAN CARDOEN: 50 jaar Bevo Wie Bevo zegt, zegt Jan Cardoen. De Bevernaar stond als speler mee aan de wieg van de club en was de voorbije 50 jaar onlosmakelijk verbonden met het volleybal in zijn gemeente. Van jeugdtrainer tot jeugdcoördinator en van bestuurslid tot voorzitter, in iedere functie heeft hij altijd het beste van zichzelf gegeven. Met de trouwe steun van zijn vrouw Frida Vandewalle en later zijn dochter Greet Cardoen, die na haar spelerscarrière in de voetsporen van haar vader trad in de jeugdwerking. Zijn vijf momenten van 50 jaar Bevo, als afscheid van de club van zijn hart. 1. De kennismaking en… een gebroken pink “Op een mooie zondagnamiddag gingen we met de kinderwagen een wandeling maken in Beveren. Veel mensen kenden we niet in het dorp en een auto hadden we niet. Toen we aan het parochiaal centrum kwamen, zagen we daar volleybal spelen op de koer. In mijn studentenjaren had ik dat ook nog gespeeld. We bleven even kijken en ik zag dat ik het niveau ook nog aan zou kunnen. Na een korte kennismaking bleek dat er iedere zondagnamiddag, als het weer meezat, samengekomen werd om te spelen. Van dan af is het snel gegaan. Het clubje breidde snel uit, vooral met jonge gasten die volley speelden in de Broederschool. Veel van de ouderen voelden dat ze het lastig kregen en haakten stilzwijgend af. Zo ook Daniël Denys, die later burgemeester van Roeselare was. Hij brak zijn pink tijdens het volleyballen en we zagen hem niet meer terug. Geleidelijk aan speelde het idee om een club op te richten. Onderpastoor André Cauwelier was hierin de stuwende kracht. Freddy Vercruysse werd onze eerste voorzitter, Raf Vandenaweele secretaris en Filip Decock penningmeeter. Op dat moment was er nog geen sprake van te starten in competitie, maar we speelden steeds beter samen en de jongsten onder ons wilden zich wel eens meten met andere teams. Via via gingen we spelen tegen Oostrozebeke en we legden die mannen erop. Stadsgenoot The Jets was wat te hoog gegrepen, maar we legden hen serieus het vuur aan de schenen. De roep om te starten in de Belgische volleybalcompetitie werd alsmaar groter en in 1969 was het dan zo ver, dankzij André Cauwelier, die onze allereerste sponsor werd. Zo ontstond de club met het stamnummer 818.” 2. Samenwerking met De Kouterfeesten “Een paar inwoners van De Kouter vatten het plan op om wijkfeesten te organiseren. Ze zagen het groots: een vierdaags gebeuren in het weekend van OLH Hemelvaart. Om alles op poten te krijgen zocht men hulp bij een plaatselijke vereniging. Het Feestcomité zou bestaan uit vier leden uit de wijk en vier leden van de medewerkende vereniging, met een winstverdeling van 50-50. Wij zagen daar met Bevo wel brood in en stapten mee in het verhaal. De Kouterfeesten werden een groot succes. Ook Bevo zette zijn beste beentje voor in die zotte vierdaagse. Op de missverkiezing ging de allereerste titel van Miss Kouter naar… het lief van onze ploegkapitein. Met het hand op het hart: wij hebben achter de schermen niets gedaan. Het was echt een heel mooie meisje en nog een slimme ook. Heel Bevo ging uit de bol en ‘t was een hele grote bol… Jarenlang waren De Kouterfeesten een hoogtepunt bij de club en in heel Beveren. Ze brachten de club een mooi centje op. Tot op vandaag worden de serveerschortjes (bezorgd door onze toenmalige voorzitter Roeland Rapol) nog gebruikt bij een clubactiviteit, al beginnen ze wel hun tandjes te tonen.” 3. Storm op zee tijdens feest 25-jarig bestaan “Het 25-jarige bestaan van onze club mocht zeker niet zomaar voorbijgaan. Onze toenmalige secretaris Freddy Staelens was de bezieler van een bootuitstap naar Hull. De planning verliep vlekkeloos: inschepen op vrijdag en ‘s nachts varen, nadat we die avond nog een feestje bouwden, want we waren immers kampioen. Op zaterdag zouden we dan Hull bezoeken en zondag terugkeren naar Zeebrugge. Maar het plan verliep niet zoals gewenst. De vrijdag bij het inschepen stormde het. Misschien niet windkracht tien, maar het zal niet veel gescheeld hebben. Toen we aan boord van het schip kwamen, zagen we overal papieren zakjes steken. We moesten er aanvankelijk nog mee lachen, maar dat zou niet lang duren. Na de maaltijd zagen we dat het personeel alle tassen en borden op de vrije tafels op de grond zette. Dat deed de eerste wenkbrauwen fronsen. Met een uur vertraging vertrok de boot dan toch, maar van zodra we uit de havengeul kwamen, kon niemand nog op een rechte lijn lopen door de storm. Met enige moeite bereikten we toch de bar. Overmoedig bestelden we nog enkele drankjes, maar de een na de ander werd zeeziek. We beseften plots heel goed waarom er overal van die zakjes zaten. Van

29 het hele gezelschap bleven er nog een man of tien over die niet ziek waren. Heel spijtig, want we hadden er ons zo op verheugd. Gelukkig bleek Hull de moeite waard, hoewel de meesten nog wat bleekjes waren. Bij de terugtocht was het nog altijd windkracht zes, maar dat voelde alsof we een wandelingetje over het water maakten. Maar van feesten kwam niets meer in huis…” 4. Oprichting van de dames “Enkele bestuursleden van Bevo waren actief als speler bij de lokale recreatieve volleybalploeg van de KWB. Daar waren papa’s bij en nu en dan kwamen de kinderen eens mee naar de training. Ze mochten op training soms wat meespelen, maar ze leerden snel en kwamen op training meer en meer aan bod. Eigenlijk was dit de voorloper van Bevo jeugd. Er zaten onmiskenbare talenten bij. De groep werd echter te groot, waardoor er iets moest gebeuren. Daniel Desimpelaere had het vooral voor de meisjes en maakte het bestuur van Bevo warm om met een damesploeg te starten. Dat kon, maar hij moest zelf voor een trainer en een uitrusting zorgen. Na lang aandringen kon hij Jaak Nyffels overtuigen om trainer te worden. Samen met Roger Vanclooster, Lotto en zelfs Eurozeep zorgden ze dat ook de uitrusting in orde was. Het werd een groot succes, in geen tijd hadden ze een volledige ploeg, met reserven en al. Met de ruggensteun van een al wat ervaren bestuur groeiden ze snel, zowel in aantal als in reeks waarin ze aantraden. Onze dames waren niet meer weg te denken uit de organisatie.” 5. Verdwaald in ‘Frankrijk Platse’ “In dit verhaal speelt wijlen voorzitter Roeland Rapol de hoofdrol. Bij deze viering mag hij zeker niet ontbreken, want hij was jarenlang een sleutelfiguur in het hele Bevo-gebeuren. Hij heeft een groot aandeel gehad in wat de club nu is en bereikt heeft. Overambitieus als hij was, probeerde Roeland altijd de betere spelers en speelsters binnen te halen. Zo was hij ter ore gekomen dat er in Rijsel een heel goede Bulgaarse volleybalster woonde. Ze was de vrouw van een basketspeler die in Lille speelde. Hij slaagde erin om contact te leggen en overhaalde Violetta Antova om bij de Beverse dames te komen spelen. Er was maar één probleem: ze had geen vervoer en kon niet rijden met de auto. Toch bracht Roeland haar naar de training om te testen. Het was een grote powerspeelster met een zware hamer en iedereen was onder de indruk. Er werd met de trainer overeengekomen dat ze maar één keer per week kwam trainen en aan de wedstrijden zou deelnemen. Het vervoer werd opgelost door de vrouw van Roeland en het bestuur die Violetta gingen halen en terugbrachten naar het Franse Loos, waar ze woonde. Ook Roeland ging ze in het weekend dikwijls halen. Terugbrengen na de wedstrijd zat er niet veel in, waardoor ik op een keer Violetta terugbracht. De heenrit was geen probleem met haar als navigator, de terugweg was andere koek, want een GPS bestond toen nog niet. Hoewel ik goed opgelet had naar herkenningspunten reed ik op de terugweg hopeloos verloren. Na een tijdje wist ik echt niet meer waar ik was. De gsm was in die tijd ook nog geen hulp. Ten einde raad heb ik besloten om mij te oriënteren op de zon en zoveel mogelijk richting het noorden te rijden. Na veel kilometers kwam de verlossing: ik zag een bordjes met Menin op, de opluchting was groot. Had ik haar in het donker naar huis moeten brengen, dan reed ik daar waarschijnlijk nog rond op ‘Frankrijk Platse’.”

30 Promotie? Nee, bedankt! De twee damesteams deden het voortreffelijk, met in 1997-1998 een tweede plaats voor de A-ploeg in tweede divisie en een vierde plek voor de B-ploeg in tweede provinciale. Het damesteam was in eerste divisie zelfs op weg naar de titel, maar liet zich op het einde van het seizoen opzettelijk verliezen om niet te moeten promoveren. Heel wat basisspeelsters zouden immers vertrekken of stoppen, waardoor een stap hogerop niet evident was. “Het bestuur van de volleybalbond is toen zelfs naar hier gekomen, want zoiets was not done indertijd. Na al die jaren wordt er nog altijd over gesproken”, zei Jan Cardoen erover. De dames moesten met een jeugdige groep enkele seizoenen knokken voor het behoud, maar in 19971998 draaiden ze opnieuw goed en leken de dames op weg naar de titel in tweede divisie, tot Leen Steel en Greet Cardoen zich blesseerden. Het eindigde uiteindelijk als tweede, met uitzicht op promotie. Ook de B-ploeg deed het doen voortreffelijk met een vierde plaats in tweede provinciale. Om het seizoen 1998-1999 in een hogere reeks rustig door te komen werden vijf nieuwe speelsters aangetrokken, maar door blessures werd de start volledig gemist en moest het een heel seizoen achtervolging. Pas toen Greet Cardoen halfweg januari het sportieve roer overnam, herpakte het team zich en kon het zich alsnog redden. Het seizoen 1999-2000 werd aangevat met Marc Parrein aan het roer, maar opnieuw gooiden blessures roet in het eten. Door te weinig vertrouwen tussen de trainer en de spelersgroep moest het bestuur opnieuw een trainerswissel doorvoeren. Het tij keerde en met het binnenhalen van Aafke Hament verloor de ploeg geen enkele match meer in eerste divisie. Op vier wedstrijden van het einde stonden ze zelfs tweede en maakten ze kans op promotie naar nationale, maar het bestuur besliste om aan de promotie te verzaken. Het A-team gaf forfait voor de voorlaatste match en liet zich verliezen in de slotmatch. Opnieuw tot grote consternatie bij de volleybalbond. Ondertussen werd de B-ploeg knap derde in tweede provinciale.

31 Nog enkele foto’s uit de oude doos: Het damesteam in 1994-1995 met onder meer Annemie Montaigne, Marleen Desimpelaere, Gilbert Callewaert, Isabel Chys, Heidi Demeulenaere, Anouchka Vlaminck, Roger Maenhoudt, Marieke Montaigne, Leen Steel, Nadine Werbrouck, Siska Montaigne, Greet Cardoen en Annick Callewaert. (SAR 14493) Een damesteam halfweg de jaren 90 met boven: een sponsor, Roger Maenhoudt, Hilde Dewaele, Annemie Montaigne, Marleen Desimpelaere, Greet Arteel, trainer Jaak Nyffels en Daniel Desimpelaere. Onder: Lut Buseyne, Martine Derluyn, Marieke Montaigne, Anouchka Vlaminck, Siska Montaigne en Isabel Chys. (SAR 14518)

32 In het seizoen 1994-1995 kwam het team uit in eerste provinciale. We zien onder meer Roger Maenhoudt, Anouchka Vlaminck, Annick Callewaert, Marieke Montaigne, Marleen Desimpelaere, Annemie Montaigne, Gilbert Callewaert, Serafijn Vanackere, Greet Cardoen, Siska Montaigne, Leen Steel en Nadine Werbrouck. (SAR 14523) De A- en B-ploeg samen voor het seizoen 1999-2000 met onder meer voorzitter Jan Cardoen, Lobke Staelens, Isabelle Deraedt, Sofie Desmet, Anke Allemeersch, Greet Cardoen, Aafke Hament, Elmar Chys, Nadine Werbrouck, Daniel Desimpelaere, Lieve Dezutter, Herlinde Jacobs, Sylvia Vanclooster, Marleen Desimpelaere, Els Depovere, Katrijn Vanneste, Greet Arteel en Annick Callewaert. (SAR 14517)

33 Nieuwe start begin 2000 Bevo A begon het seizoen 2000-2001 met een op papier sterke ploeg, maar Aafke Hament haakte plots af, Marie Montaigne en Evelyn Chys vielen geblesseerd uit en niet veel later moest ook Greet Cardoen afhaken omwille van haar job. De ploeg eindigde dan ook als laatste en het bestuur besliste om het team op te doeken en verder te doen met de B-ploeg, die dat seizoen de titel won in tweede provinciale en de provinciale bekerfinale verloor, en een nieuwe ploeg in derde provinciale op te richten. Bevo B was onder leiding van Johan Bossuyt het seizoen met titelambities begonnen, want de ploeg was met Anke Vandepitte, Sofie Messelis en Heidi Demeulenaere serieus versterkt. Dat de trainer even later omwille van privéredenen moest afhaken, verstoorde het ritme niet. Nadat Myralem Dedovic even overnam, leidde Lieven Verhellen de ploeg dus naar de titel en naar de finale van de Beker van West-Vlaanderen, die ze aan Zwevezele moesten laten. Ook bij de jeugd waren er dat seizoen twee kampioenen. Door enkele zwangerschappen kende Bevo het jaar erop een moeilijk seizoen, maar dankzij de terugkeer van Aafke Hament kon in extremis het behoud verzekerd worden in eerste provinciale. De B-ploeg legde beslag op de achtste stek in derde provinciale. Na een goede voorbereiding onder Jardo Kubista en de terugkeer van Isabel Deraedt en Sophie Messelis hoopte Bevo A (zie foto) in 2002-2003 mee te draaien in de subtop, maar het moest uiteindelijk tevreden zijn met de middenmoot. De B-ploeg wilde met Anka Lichodzijewska het niveau van de jeugdspeelsters omhoog tillen, maar door omstandigheden kon er niet veel getraind worden, waardoor het team in de rechterkolom eindigde. Het team van trainer-coach Jardo Kubista bestond in het seizoen 2002-2003 uit Greet Arteel, Heidi Demeulenaere, An-Sofie Denturck, Kim Denturck, Isabel Deraedt, Marleen Desimpelaere, Barbara Dufoor, Herlinde Jacobs, Sophie Messelis, Anne-Marie Van Valckenborgh, Katrijn Vanneste en Julie Vermander.

34 Een artikel na het seizoen 2000-2001 toen de B-ploeg de titel pakte in tweede provinciale en de finale van de Beker van West-Vlaanderen bereikte.

35 Een van de talrijke jeugdteams van Bevo uit de beginjaren 2000. We zien onder meer trainer Carlos Ghysel, Wendy Geleyn, Ulrike Van Valckenborgh, Wendy Coghe, Ine Raedt, Martha Sobolska, Annelies Carron, Francky Raedt, Nele Debaene, Marie Vermander, Lies Brouckaert, Barbara Dufoor en Tine Walraevens. We zien onder meer Johan Debaene, Martha Sobolska, Wendy Geleyn, Annelies Carron, Ine Raedt, Wendy Coghe, Ulrike Van Valckenborgh, Francky Raedt, Mieke Decapmaker, Nele Debaene, Lies Brouckaert en Marie Vermander.

36 Het damesteam in 2001-2002 met onder meer trainer Lieven Verhelle, Martine Caes, Nacera Laissaoui, Heidi Demeulenaere, Tine Verhaeghe, Katrijn Vanneste, Marleen Desimpelaere, Lieve Dezutter, Greet Arteel, Els Depovere, Herlinde Jacobs en Sylvia Vanclooster. (SAR 14522) De derdeprovincialer in 2006-2007 met trainer Carlos Ghysel, Shari Quivron, Charlotte De Koster, Hanne Vandenhende, Lynn Dehaene, Laurence Strypstein, Jolien Carron, Lieselot De Koster en Charlotte Hoornaert.

37 In 2008-2009 werden de dames achtste in tweede divisie. We zien boven Christiane Goderis, Saida Quivron, Catherine Pype, Charlotte Bostyn, Lynn Dehaene en trainer Nico Vandenbulcke. Onder Leen Denolf, Shari Quivron, Lien Vandenhende en Lynn Wittouck. De B-ploeg van Bevo werd in 2008-2009 zesde in tweede provinciale. De ploeg bestond uit Ann Vandamme, Lieselot De Koster, Charlotte De Koster, Hanne Vandenhende, Charlotte Hoornaert, Lore Vandenberghe, Liesbeth Van Valckenborgh, Lien Baelde, Emely Ostyn, Sofie Van de Voorde, Margaux Hoornaert, Helene Cappelle en Lissa Callens.

38 Het C-team van Bevo Roeselare in het seizoen 2009-2010 met een jonge Sofie Van Acker (Hermes Oostende) in de kern. Een van de vele Bevo-talenten die vroeg hun kans op seniorsniveau kregen en doorgebroken zijn tot op het hoogste niveau.

39 De jaren 2010 De jaren 2010 begonnen in mineur voor Bevo, want in 2011-2012 moest het onverwacht afscheid nemen van speelster Nathalie Depickere, die overleed aan een longembolie. Bevo herpakte zich, bleef in alle rust verder groeien en kwam vanaf 2012-2013 bijna jaarlijks met een viertal seniorenploegen in actie. Het groeide zelfs uit tot één van de grootste volleybalverenigingen uit Vlaanderen en was een van de toonaangevende clubs geworden inzake jeugdopleiding. De club staat in heel België bekend als kweekvijver voor talent en bracht al heel wat speelsters voort die het tot in eredivisie schopten. Als erkenning daarvoor werd de club al meermaals beloond met het label Gouden Jeugdclub. Ook de successen bleven uiteraard niet uit. Zo was er onder meer de promotie van Bevo C onder leiding van Dieter Waeyaert in 2011-2012 naar tweede provinciale, won Bevo B in het seizoen 2012-2013 – waarin het als promovendus in eerste provinciale tot op de laatste speeldag meestreed voor de titel – de West-Vlaamse beker en de Super Cup, was er in 2014-2015 de titel en Vlaamse bekerfinale (3-2nederlaag tegen Uvok Uikhoven) voor Bevo A in tweede divisie én de promotie van Bevo B via de eindronde naar tweede divisie. En nog vers in ons geheugen: het succesvolle seizoen 2017-2018 waarin drie van de vier teams de titel in hun reeks pakten. Bevo A haalde de titel in eerste divisie waardoor het voor het eerst in zijn geschiedenis in Liga B zou uitkomen, Bevo C was de sterkste in tweede provinciale B en de D-ploeg werd kampioen in vierde provinciale D. Een zwarte pagina: het overlijden van Nathalie Depickere Op zondag 30 oktober 2011 werd Bevo Roeselare in een diepe rouw gedompeld. Speelster Nathalie Depickere overleed op 30-jarige leeftijd onverwacht aan de gevolgen van een longembolie. De spelverdeelster uit Sijsele, die bezig was aan haar derde seizoen bij Bevo, was onwel geworden in de sporthal van Beernem toen ze een volleybalwedstrijd bijwoonde en overleed ’s avonds in het AZ Sint-Jan in Brugge. De dochter van Eric en Christine Verstrynge was haar carrière gestart bij de Kanaries Sijsele om via Sint-Joris bij divisieclubs VT Assebroek (het huidige VT Brugge) en Bevo Roeselare te komen. Ze zette zich ook jarenlang in als jeugdtrainer bij Davos Damme. Het bestuur besliste na het overlijden om haar rugnummer 17 niet meer te gebruiken en er wordt nog steeds een Memorial-tornooi georganiseerd in de voorbereiding om haar te herdenken.

40 De A-ploeg in 2010-2011 met boven Christiane Goderis, de betreurde Nathalie Depickere, Heleen Tavernier, Leen Denolf, Saida Quivron, Shari Quivron, Charlotte Bostyn, Ine Schoenaers en trainer Thierry Hardy. Onder Barbara Dufoor, Sofie Van Acker, Helene Capelle en Catherine Pype. Bij Bevo A konden trainer Peter Devos, hulptrainer Koen Degryse en ploegbegeleidster Christiane Goderis in het seizoen 2013-2014 beroep doen op Eline Van Parys, Lynn Dehaene, Leen Denolf, Eveline Lauwaerts, Sofie Van Acker, Heleen Allaert, Lieselot Noppe, Catherine Pype, Charlotte Bostyn, Nele Vanhecke en Stephanie Lauwaerts.

42 Bevo beschikt al jaren over een ijzersterke jeugdwerking. In 2014 waren ze zelfs de grootste club van Vlaanderen. En dat terwijl ze alleen uit damesploegen bestaan. Hieronder enkele voorbeelden van de sterke jeugd, met in 2015-2016 en 2016-2017 winst in twee van de drie jeugdbekerfinales.

43 In 2018-2019 won de jeugd van Bevo alle vier zijn finales (U19, U17, U15 en U13). Er zit dus nog altijd heel wat talent klaar in Beveren.

46 Bouwen aan de toekomst Bevo Roeselare bestaat dit seizoen 50 jaar en blijft zeker niet bij de pakken zitten. Het blijft verder bouwen aan de toekomst om een toonaangevende volleybalclub te blijven. Na jarenlange inzet moet de club wel afscheid nemen van boegbeeld Greet Cardoen. Haar functie als technische coördinator bij de jeugd wordt overgenomen door Kris Supply en Aäron Beernaert. De club zal in het seizoen 20192020 trouwens een nieuwe record vestigen: het zal maar liefst zes teams op senioresniveau in competitie brengen. De talentvolle U15, die vorig seizoen al bij de U17 speelde, wordt ondergebracht in de nieuwe E-ploeg onder leiding van Aäron Beernaert, die ook de B-ploeg coacht. In de F-ploeg, gecoacht door Kristof Moeyaert, zullen de meisjes die te oud waren voor de U17 verzameld worden. De A-ploeg van Bevo Beobank Roeselare voor het seizoen 2019-2020 bestaat uit trainer-coach Kris Supply, assistent-coach Caroline Casteleyn, begeleidster Christiane Goderis en speelsters Bieke Huyst, Leen Van Grinsven, Yasmine Maus, Lien Vanryckeghem, Lien Moijson, Marieke Vanneste, Marie Meuwissen, Sara Vanthournoudt, Clémence Vannoote, Yaël Seurinck, Luka Lescrauwaet, Coline Vincart, Zita Huybens en Hayley Deckmyn.

47 Bevo B Bevo C Bevo D

48 Bevo E Bevo F Provinciale U17

49 Provinciale U15 Regionale U15 Provinciale U13 A Provinciale U13 B

50 Regionale U13 A Regionale U13 B U11 Volley Toer A

51 Volley Toer B Volley Toer C VIS Volleytuin

52 Bestuur

53 Jan Cardoen en Frida Vandewalle werden tijdens het feest van 50 jaar Bevo gehuldigd.

56 Met dank aan Roularta, Stadsarchief Roeselare en de Bevo-familie

1 Online Touch

Index

Home