Tweede Nationale Blotevoetenwandeling in Amerongen ‘Ik heb nog nooit ergens pleisters gezien’ SCHOENEN UIT, HOOFD LEEG. DAT IS HET MOTTO VAN DE NATIONALE BLOTEVOETENWANDELING. 10 KILOMETER ROND AMERONGEN OP BLOTE VOETEN OVER ASFALT, ZAND, MODDER EN GRAS. VOOR HET EERST ZO VER LOPEN ZONDER SCHOENEN. HET KAN ZELFS IN DE WINTER, WANT OP 14 JANUARI STAAN NIEUWJAARS-BLOTEVOETENWANDELINGEN GEPLAND. Amerongen Na betaling van een paar euro deelnamekosten wordt mij per e-mail de exacte startlocatie verklapt. Staand op picknicktafels spreken organisatoren Ludka Vloemans en Liesje Thienpont de deelnemers toe, zo’n 70 in totaal. Liesje heet welkom, Ludka geeft een warming-up. ‘Je krijgt de voeten los door soepel te draaien met je tenen, enkelgewricht en middenvoet.’ ■ FRANK FLIPPO Waarom op blote voeten? Deelnemer Henk Jansen (66): ‘Kinderen lopen het liefst altijd blootsvoets. Later worden ze 46 ‘te voet’ januari 2018 gevoelig voor wat anderen vinden en dan is het uit met de pret. Maar natuurlijker dan blote voeten bestaat niet. In Afrika waren de eerste mensen ook blootsvoets.’ Zelf gebruikt hij haast nooit meer schoenen. ‘Zeker sinds ik met mijn vaste werk ben gestopt, ga ik permanent blootsvoets. Ik krijg er zoveel geluksmomenten van. ‘ Ook ‘s winters? - ‘Wel met vrieskou. Niet bij twee graden, dan trek ik schoenen aan. Bij Den Haag Centraal hielden gisteren agenten mij staande. ‘Bent u niet iets vergeten meneer?’ “Nee hoor, helemaal niet” zei ik, toen mocht ik doorlopen. Ach, schoenen zijn maar steunzolen.’ KOEIENVLAAIEN Mijn eigen voeten voelen vandaag mos, rul zand, humus of gras, afhankelijk van waar we lopen. En modderplassen. Ik mijd ze, anderen willen er dwars doorheen, net als door koeienvlaaien. Ouderen, kinderen, jongeren, gezinnetjes; alles loopt door elkaar. Bijzonder is het ontbreken van een prestatiemoraal en van opzichtige sport kleding; alleen wat T-shirts met opschrift ‘Ik loop vandaag blootsvoets’. Iedereen neemt schoenen los mee, mochten we onverhoopt iets kneuzen of in een doorn stappen. Bijna niemand draagt ze, net zomin als ‘barefoot shoes’ of teensokken, behalve een drietal kinderen tegen het einde, als hun voetzolen na al die prikkels wat overgevoelig worden. Mijn eigen voeten houden zich aardig, al vind ik in het begin de grond koud en klam. Het lijkt op gewenning aan de koude buitenlucht; na een kwartier is alle leed geleden en loop ik fl uitend mee, althans tot ik op een karrenpad bespikkeld met steenslag vele minuscule keitjes in mijn voetzolen voel prikken. Ik spring zo, hup, de grasberm in met brandnetels en distels; die kan ik tenminste ontwijken. Om mij heen zie ik meer mensen omzichtig lopen. Alleen een jongen voor mij trekt strak door en roept: ‘Ik voel geen pijn. Ik voel geen pijn. Ik voel geen pijn.’Methode-Coué: als je het maar lang genoeg herhaalt, begin je het vanzelf te geloven.
47 Online Touch Home