Loopbaan In deze rubriek komen wandelende schrijvers aan het woord. Hun belevenissen en gedachten onderweg leveren kleine en grote verhalen op. Wim Huijser (1960) is schrijver/publicist op het snijvlak van geschiedenis, literatuur en landschap. Over Klompenpaden en de ontwikkelingen in het cultuur landschap schreef hij twee boeken. In de afgelopen vier jaar werden drie van zijn boeken genomineerd voor de Jan Wolkers Prijs: Voetsporen(2014), Het ruisen van de populieren (2016) en Wandelboekje voor natuur vrienden (2017). Over wandelen en onderweg zijn schreef hij, samen met Marinus van den Berg de bundel Levenspaden (2016). WARE RUIMTE Ik had mij voorgenomen een wandeling te langs de Eem te maken. Maar toen ik ’s morgens de gordijnen opentrok, keek ik in een ontmoedigende mist. Ik liet me echter niet van de wijs brengen en reed naar Eembrugge waar de grauwheid nog steeds over de velden hing. Het duurde nog lang voor hij zich losmaakte van het land. Het zicht op de omgeving kan zich volgens het ritme van de dag voltrekken, maar ook volgens de seizoenen. Sommige landschappen ontvouwen zich maar één keer in een mensenleven en zijn daarin een ware openbaring. Landschapsfi losoof Ton Lemaire spreekt over de ‘sprookjesachtige ruimte’ van het kind, waarin alles nog mogelijk is en die door opvoeding in overeenstemming wordt gebracht met de gevestigde ruimte van de volwassen samenleving: ‘de geografi e’. Zo raken de privéruimten uit je kindertijd - zolders, tuinen en geheime plaatsen - met het verstrijken der jaren verbannen naar de periferie van de geest. Van de privéruimten uit mijn eigen jeugd is weinig gespaard gebleven. Toch hoef ik alleen maar mijn ogen te sluiten om terug VAN SOMMIGE PLEKKEN WEET IK NIET ZEKER OF IK ER WERKELIJK HEB RONDGELOPEN OF DAT IK ZE ALLEN HEB GEDROOMD te keren naar wat ik zelf de ‘ware ruimte’ noem. Van sommige plekken weet ik niet zeker of ik er werkelijk heb rondgelopen of dat ik ze alleen heb gedroomd. Het blijkt in elk geval onmogelijk ze terug te vinden. De locaties die wel met zekerheid bestaan, zijn dierbare pleisterplaatsen langs mijn levenspad geworden. Ook daar keer ik graag naar terug. Zo zijn er routes die ik af en toe moet lopen, simpelweg om vast te stellen dat ze er nog zijn. Heimwee is daarbij regelmatig een metgezel. In een snel veranderend landschap kan zo’n bedevaart bepaald risicovol en confronterend zijn. De werkelijkheid kan de beleefde ruimte uit je kindertijd - zoals in mijn geval de schoolgebouwen - volledig hebben weggevaagd. ‘Kijk om je heen!’, raadde de schrijver C. Buddingh’ zijn lezers aan, ‘zoals je de wereld nu ziet, zie je hem nooit meer.’ Ik heb dat advies al vroeg ter harte genomen. Het zicht op de ‘ware ruimte’ ervaar ik vaak als ontroerend. Op die onbetreden paden moest de wereld zich nog ontvouwen. Het is de ruimte die ik niet kon vermoeden. Tot ik er onverwacht middenin stond. De mist trok op, het landschap toonde haar kleur. ■ Wim Huijser 10 13 juli 2018 kkeuze uit:ti 1 12, 20, 30, 40 ofo 50 km k0 f ooko deelae dgr lk! de Groenste van nederland gl e 65e o Cantharel InternatIonale 4daagse apeldoorn 54 ‘te voet’ januari 2018 t/m de 65e! jubileum ‘gewoon in Apeldoorn’
55 Online Touch Home