Veel vertellers getuigen ervan hoe de eerste lockdownperiode hen aanzette tot zelfreflectie die tot zelfinzicht leidde. Corona en de lockdown werkten als katalysator en leidden tot een zoektocht, tot (nieuwe, andere) keuzes maken, tot herbronnen. Veel verhalen getuigden van wendbaarheid (patronen 2, 3, 6, 10, 11, 12). • Patroon Zelfreflectie 27 verhalen raakten aan het thema zelfreflectie: deze tijd voelt als een ‘collectieve retraite’, zoals een van de vertellers het typeerde, en roept reflectie op. Reflectie op de eigen identiteit: wie ben ik; waar sta ik voor; ik heb het best goed. Reflectie was er ook vaak op het eigen werk: waarom doe ik wat ik doe; wil ik dit nog langer doen? Naast alle onzekerheid en ongemak die corona opriep, was het voor veel vertellers ook een periode van ‘stilstand die tot beweging leidde’, zoals een van de vertellers het karakteriseerde (AS23). We zagen hier geen verschil tussen jongere en oudere vertellers. We zien wel dat reflectie verschillende emoties en perspectieven oproepen. Variërend van acceptatie tot het verlangen om dingen nu juist echt anders te gaan doen; van tevredenheid met keuzes uit het verleden of om nu juist nieuwe keuzes te maken; van een gevoel van ‘winst’ of juist van verlies. Microstory: Volwassen worden AS24, vrouw, 20+, freelance werkzaam, getrouwd, moeder Na de verhuizing [aan het begin van de coronatijd, AS] ben ik er echt even uitgeklapt. Een weekje maar, maar het was een beetje veel allemaal. Al die energie die ik daarvóor had, was in één keer weg. Het werd pittig in mijn relatie, het werd pittig op mijn werk…. Ik voel me ook onzeker met mijn werk. Ik zit maar met mezelf op dat kamertje en ik merk nu dat heel veel wat ik in het leven hiervóór had, dat daar zoveel in zat wat goed voor me was. Nu moet ik daarbij stilstaan: dat heb ik dus nodig en dat moet ik op een andere manier in mijn leven brengen. Zoals structuur, het ritme van mijn werk, naar mijn werk gaan, mijn kind naar de crèche brengen; ik wist wie er aan de beurt was om ’s avonds de boodschappen te doen… Dat viel allemaal weg en dat vond ik lastig. Blijkbaar heb ik structuur nodig. Ik dacht dat ik er heel goed in was, maar dat was niet zo – daar kom ik nu achter… Ook het ritje naar mijn werk mis ik. Als ik van en naar mijn werk rijd, mag mijn hoofd even alle kanten opgaan. Dan mag ik even …. ruimte voor mezelf hebben in mijn hoofd. Nu ben ik thuis de hele tijd van het een naar het ander aan het gaan. Mijn man is totaal niet van de structuur, dus dat vind ik dan lastig. Mijn dochter gaat niet naar de crèche, omdat we het toch allemaal even willen aankijken met corona; we zijn liever voorzichtig dan dat we achteraf denken ‘dat hadden we beter niet kunnen doen.’ Dat betekent dat ze veel thuis is, dat ze niet veel vriendjes ziet. Dus dat neemt ook ruimte, 36
37 Online Touch Home