Microstory: Afstand op school PS 21, man, 51 jaar, docent en mentor Het woord dat eigenlijk bij me opkomt is ‘afstand’ omdat ik mentor bij van 5 havo. Ik neem leerlingen vanuit 4 havo mee naar de 5e. Dan krijg je eerst een heel kennismakingsverhaal in de 4e. Je leert de leerlingen kennen, de ouders kennen, je leert zijn vriendenclub kennen. Ik vind het een heel mooi proces hoe dat gaat. Vier havo is eigenlijk een soort vergaarbak van allerlei stromingen die bij elkaar komen. Dat moet hoeft niet per se een groep te worden. Maar er is wel heel veel identiteitsontwikkeling dat in die periode plaatsvindt. Wat ik dan altijd een soort kers op de taart vind is de examenuitreiking. Ik ben dan wel een mentor die een arm om een schouder legt, of een aai over de bol geeft. Er is natuurlijk best wel discussie over het aanraken van docenten met leerlingen, maar ik denk dat het op heel gepaste wijze heel prima kan. Daar is een mooi gebied waar je ook emotie met elkaar kan delen, zeg maar. Met dat 1,5 m. gedoe… kijk bij ons is het normaal dat de examenuitreiking een zaal vol met mensen is. Dan maken wij een heel groot toneelstuk. Daar komen al die leerlingen langs. En dat is een feest om mee te eindigen. En nu mag je dus maar 30 mensen in de school hebben. En als je 90 leerlingen hebt… die willen graag een broertje meenemen, een vader en moeder. Dan kom je met z’n vieren, dus je kunt niet met zoveel mensen in school komen. Daar hebben we op bedacht om op een soort Eftelingmanier langs een sierdraad te lopen waarbij ze een praatje krijgen van de rector. Dingen konden ophalen. En die show die wij dan gaven die kwam dan aan het eind op een scherm in de aula waarbij we liedjes gezongen hebben en de kinderen met mooie foto’s laten zien en ze zo toch een beetje feestelijk gevoel hebben meegegeven. Dat liedje is denk ik wel 30x opnieuw gedraaid omdat je dat continue terug moet laten komen. En na dat Eftelingstukje kwamen ze dan bij een stukje waar ik als mentor sta. Daar hebben we dan nog even op 1,5 m. een toespraak gehouden. Normaal geef je elkaar dan ook eigenlijk even een soort knuffel. En dat is nou niet zo. Maar je wil toch met een mooi persoonlijk verhaal vertellen wat je hebt meegemaakt in de afgelopen twee jaar. Daar probeer ik toch wel iets te raken bij mensen, ook bij mezelf hoor! We hebben soms echt hele mooie dingen meegemaakt met elkaar… … Dus die afstand is wel iets waarvan ik merk dat leerlingen daar last van gehad hebben. Dat ze maar een beetje thuis in hun kamertje onderwijs moesten gaan volgen. Gelukkig gaat dat nu weer een beetje terug naar de normale vorm want dat hebben we toch nodig om te socialiseren, met elkaar om te gaan, met elkaar te kletsen. Dingen te delen. Dat merk je ook tussen collega’s onderling. Heel veel wandelgang gesprekken over leerling x of y dat had je ook niet meer. 48
49 Online Touch Home