• Patroon: je verantwoordelijk voelen voor de ander c.q. angst in relatie tot de ander Microstory: Heeft mijn dochter Corona? PS10, man, 60 jaar, werkzaam in het basisonderwijs, getrouwd, drie kinderen Het is mijn dochter [die langskomt]. ‘Hallo, kom hier wat fijn dat je er bent’. Aan de andere kant ik moet afstand houden, want misschien heeft ze wel Corona. Dat is zo gek… dat is heel gek… Daarbij heb je dan ook de omgeving, waarbij ze dan in de stoel gaat zitten bij het eten en dan zit ze erbij als een soort vreemde in je eigen gezin. Het is zo onwerkelijk. Dan ontstaat er iets van ‘ja je mag er wel bij horen, maar wel op die afstand’. Dat is heel gek. Dat maakt het intens en daar loop ik tegenaan. Ik ben er zelf eigenlijk heel makkelijk in. Maar daar moet ik ontzettend mee oppassen wat ik doe en heel makkelijk vindt hoeft dat voor een ander niet zo te zijn. De een is heel precies met die 1,5 meter. Ik zit soms op een meter…. ik heb geen zin in die angst. Maar de ander wil dat dan niet zo. Voor hen is dat wel belangrijk. Ik heb dus wel rekening te houden met hen, maar wil me ook niet laten infecteren door die angst. Dus ik moet accepteren dat zij hun grenzen aangeven en voor mezelf proberen kalm te blijven. Ik moet begrijpen dat het voor de ander misschien moeilijk is en dan heb ik zelf de keuze om te kiezen voor ander gedrag. Ik kies er dan voor om ontspannen te blijven. Ik loop dus het meest aan tegen de reactie van de huisgenoten… Microstory: Je kunt er niet over communiceren AS16, vrouw, consultant, moeder 2 kinderen Toen iedereen binnen zat, was er bij ons nog steeds elke avond – ik woon bij een soort parkje – een groep van ongeveer 20 jongens die daar voetbalden. In de leeftijd tussen de 6 en 16. Ik vond het ontzettend lastig om te beoordelen of dat nou handig was of niet. Ik wist wel dat mijn jongens, van 11 en 14, met waanzinnig veel plezier meededen. Want zij zaten ook de hele dag thuis. Ik dacht: conditioneel kan het ook geen kwaad dat je nog een uurtje over dat veld heen en weer rent. En wat zijn ‘jonge kinderen’? Want daar was toen nog discussie over. Ik dacht: 14 is vast geen jong kind meer; maar is 11 dan nog een jong kind? Hoe zit dat dan? Maar mensen in mijn pand vonden het heel vervelend dat dat voetbal daar zich iedere avond afspeelde, want het gaat met roepen en gillen gepaard. Dus tja, wat moest ik daarmee? Toen heb ik uiteindelijk in overleg gezegd: ‘Dat moet je niet meer doen.’ Mijn belangrijkste reden om dat te doen, was beeldvorming. Ik denk: Als ik mijn kinderen hier laat rondlopen…. Je spréékt je buren ook helemaal niet meer. Of ik het nu goed vind of niet, daar gaat het eigenlijk niet om. De kans bestaat dat een van de buurmannen die het toch al heel vervelend vinden dat dat voetbal hier is, dan denkt ‘die onverantwoordelijke buurvrouw daar beneden, met die vervelende kinderen…’ Je spréékt elkaar niet, dus je wéét niet of de ander dat denkt. Maar ik wilde 49
50 Online Touch Home