Microstory: Scholen open? (G)een zegen AS8, vrouw, zelfstandig adviseur, moeder van drie volwassen kinderen Het is een verhaal dat bij mij zo erg leeft, dat zit in al mijn vezels... Want nu is het moment dat de scholen kalmpjes aan weer opengaan. En ik zie bijvoorbeeld via LinkedIn allerlei berichten: ‘Oh wat fijn, de scholen zijn weer open!’; ‘Het is zo belangrijk dat kinderen weer lessen kunnen volgen!’; ‘De kinderen zijn helemaal blij!’ En toen dacht ik: What the fuck, wordt er dan helemaal niet gekeken naar al die kinderen die helemáál niet blij zijn dat de scholen weer opengaan? Ik heb dat zó vaak gedacht… Ik heb drie kinderen. De oudste en jongste zijn jongens. Inmiddels zijn ze in de 20. Maar ik heb zó vaak gedacht in deze periode: wat zou het een zégen zijn geweest als we toen Corona hadden gehad. Want dan hadden mijn jongens niet naar school gehoeven en dan waren ze een stuk gelukkiger geweest… Met name mijn jongste. Hij is nu 22 en hij heeft ADD. Dat was al gediagnosticeerd toen hij ongeveer 12 of 13 was. Het is één groot uitgerekt drama, trauma – zijn schooltijd. Hij is in die periode een jaar of drie depressief geweest en niet naar school gegaan. Vorige week kwam hij er nog mee: ‘Ik moet hier iets mee, want elke keer als ik aan school denk, dan moet ik huilen.’ Hij werkt nu vier dagen in de week en één dag in de week doet hij een opleiding. Maar ook daar loopt hij er weer tegenaan: gewoon de gedachte aan iets dat aan school gerelateerd is, geeft hem stress. Terwijl hij elke toets ook zonder voorbereiding haalt. Hij kán het. Maar de gedachte ‘het is een school’ blokkeert hem. Er is zoveel gebeurd op school wat slecht voor hem was! Dat heeft deels te maken met onderwijs en hulpverlening, maar vooral met het onbegrip voor deze groep jongeren. Mijn oudste heeft een vorm van autisme. Daar speelde dan net iets anders. Als ze thuis waren, leerden ze wel. Daar lag het niet aan. Maar de schoolomgeving was zó slecht voor hen en dát werd niet gehoord. Ik hoop zó dat na deze periode van thuisonderwijs en afstandsonderwijs, dat er gekeken gaat worden naar deze groep jongeren, die nu toch al niet naar school gaan. Want mijn zoon is echt geen uitzondering geweest, dat hij zo lang niet naar school ging. Heel veel kinderen in Nederland zitten thuis. Er wordt volledig ingezet om die jongeren weer naar school te krijgen. Terwijl ik denk: ga nu inzetten op wat het beste voor deze groep jongeren is! En daar wordt naar mijn idee echt veel te weinig naar gekeken. ………………… Mijn jongste is een jaar of drie thuis geweest. Bij vlagen ging hij wel weer naar school. En dan heb ik het nog niet eens over alle ellende van leerplichtambtenaren, jeugdzorg, enzovoorts. Die hebben een naam voor dit soort jongeren die langdurig niet naar school gaan: schoolweigering! En dan heb je een depressief kind thuis, dat gewoon niet uit zijn bed kan komen! Dan wordt dat schoolweigering genoemd… En toen was er – en ik dank God op mijn blote knieën dat die er was! – een docente die 57
58 Online Touch Home