belangrijk. Nu door de corona hebben wij geleerd: dat is écht belangrijk, anderen helpen is écht belangrijk. Ik heb een echte vriendin en we hebben alleen door het raam contact gemaakt. Ik denk dat het écht belangrijk is dat we samen zoveel dingen kunnen doen. Het is belangrijk dat we samen blij zijn. Dát is belangrijk. Dat heb ik door corona geleerd. Opvallend is ook het grote aantal verhalen (bijna 50%) die getuigen van een constructieve (zoektocht naar) transformatie in het hier-en-nu: in de liminale fase zelf. Zonder dat er per se al wordt nagedacht over een verder weg gelegen toekomst, ná corona. We zien hierin een vierde reactiemogelijkheid op de narratieve ontwrichting: een zoektochtverhaal dat niet alleen of niet zozeer helpt om ‘de entree in een wellicht nieuwe tijd’ te kunnen maken, maar dat al in de liminale fase zelf tot transformatie leidt. Dit zijn twee voorbeeldverhalen over handelingsperspectief voor het hier en nu: Microstory PS18: Geen verschil kunnen maken Dan kom ik uit bij het moment dat ik begreep dat mijn stage die ik als geestelijk verzorger in opleiding liep bij een instelling in Amsterdamecht tot stilstaan was gekomen. Dit zou zijn in een huis voor mensen met psycho-geriatrische aandoeningen en psychiatrie. Eerst had ik nog het idee van; ‘ach, dat is even of ach, ik kan daar echt wat betekenen. Dus ik mag misschien toch wel komen’. Maar toen ik echt begreep dat het ‘on hold’ was gegaan dat vond ik echt heel erg … lastig. Omdat ik toen niet meer zo goed wist van ‘hoe of wat’. Ook omdat ik wel het idee had, ook al ben ik in opleiding, ik kan daar echt van betekenis zijn. Ik kon me zeker vinden in alle praktische argumenten, die heb ik niet eens uitgediept, want daar gaat het niet om. Te weinig beschermingsmateriaal, de mensen die begeleiden hebben hun handen vol aan het dagelijks werk. Ik vond het wel heel erg lastig eigenlijk. Ik merkte dat ik een enorme drang in mezelf had om wat te kunnen doen, om wat te kunnen betekenen. Om ergens, hoe klein ook, een verschil te kunnen maken. Ik kan het nu ook echt weer helemaal voelen als ik dit vertel. Ik heb het nu gelukkig wel veel minder. Ik merk dat het ook veel meer in het kleine zit maar kan het zo weer terughalen. En toen ik ook doorhad dat het op echt op de lange baan zou worden geschoven, het vervolg van mijn stage, toen heb ik me meteen ingeschreven als vrijwilliger hier bij het ziekenhuis in Hilversum. Op facebook me opgegeven op een lokale facebook oproep om mensen te helpen met boodschappen, hondjes uitlaten, noem het maar op. Bij ‘NL voor elkaar’ me 71
72 Online Touch Home