op vrijdag 2 september 1994 verlieten Cornelie en ik aan boord van de Caet Mossel de haven van IJmuiden om bij de zuidpier links af te slaan richting de Canarische Eilanden. Mijn jongensdroom zou in vervulling gaan: een rondje atlantic! Mijn bemanning was een onconventionele kunstenares, liefdevol en spannend, nooit bang, maar soms ook een lastpak! zij was niet alleen aan boord mijn maat maar tot zo’n jaar of twintig geleden ook in mijn leven. rondje AtLAntic 1994-1995 Zij kwam aan boord met drie versleten teddyberen uit haar jeugd en een hele serie foto’s van haar kinderen. Het hele beestenspul werd in een oogwenk met punaises in het prachtige lakwerk van de kajuit geprikt en in de plee hing ze een lijst op met haar 11 geboden, die vooral voor mij bedoeld bleken te zijn. Ze noemde haar kostbare oliegoed haar ‘regenpak’. Ze had het niet over ‘wie gaat er nu op wacht’, maar ‘wie heeft er nu dienst’. De kajuit werd ‘de kamer’ en het reddingsvlot noemde ze ‘de weekendtas’. Aan haar laarzen kleefde nog zeker drie weken de stront van haar huisdieren: 57 lama’s! De avond voor ons vertrek vierden we een uitzwaaifeestje in de Sociëteit met een vijftigtal vrienden, waaronder Frank Fehmers en Jan Heyme Goedkoop die een hilarisch ‘uitvaart’ lied zongen. We kregen een mandvol genummerde cadeautjes mee, voor dag één, dag twee, etc., waaronder zelfs een verrassing voor een ‘erotische dag’, waarin later de ANWB-Vakantie-Verbanddoos bleek te zitten. De bijgaande briefjes waren dubieus van aard: Doet de autopilot het nog? Zit het roer er nog an? Jullie hebben zeker al spijt! Wat duurt het lang, hè? tijdens de rit was het dagelijkse uitpakken van de presentjes altijd een hoogtepunt. LEVEnSbEDrEIgEnDE Storm Nadat wij een levensbedreigende storm met windkracht negen in het Kanaal hadden overleefd liepen wij op 17 september 1994 de haven van Falmouth in zuidwest Engeland aan. Mijn grote zorg was dat Cornelie vanaf IJmuiden eigenlijk continu zeeziek was geweest. Ik realiseerde mij dat het onverantwoordelijk zou zijn om met een zeeziek meissie de oceaan over te steken. Weg jongensdroom! twee dagen later vertrokken wij uit Falmouth richting de zuidwestkaap van Europa in Portugal. Ze bleef zeeziek en at bijna niets. toen ik op de derde dag in de Golf van Biskaje uit mijn kooi kroop zag ik tot mijn grote vreugde dat zij in de hoek van de kuip een koud blikje ‘witte bonen op tomatensap’ verorberde! ‘Ik heb besloten om nooit meer zeeziek te worden’, meldde ze. Een opmerkelijke mededeling tussen de grote zwarte golven in deze uithoek van de Atlantic, waarin een zeiljacht de nacht daarvoor, zo’n 80 mijl van ons vandaan, volliep en zonk waarbij de tweekoppige bemanning verdronk! Ze is nooit meer zeeziek geweest. Mijn jongensdroom was gered! StArt VAn DE ArC rACE Op 20 november 1994 startten wij voor de kust van Las Palmas met 152 andere schepen om deel te nemen aan de ARC-rally over de oceaan naar St Lucia in de
13 Online Touch Home