maar hij was zeker van plan om terug te komen, in plaats van zich te vestigen in het Midden-Oosten, want hij gaf noch zijn titels noch al zijn bezittingen op.29 Hedendaagse studies van de documenten van Kruisvaarders onthullen dat de overgrote meerderheid van hen geen “enfants terrible” waren, die op zoek waren naar winst en vastgoed in het Midden-Oosten. De meeste waren, net als Godfrey, heren in hun eigen percelen, mannen die veel te verliezen hadden.30 Zeker deden sommige Kruisvaarders het erg goed voor zichzelf na de Eerste Kruistocht. Fulcher van Charles schrijft, “degenen die hier arm waren, maakte God hier rijk. Degenen die een paar munten hadden, bezaten hier veel goudmunten uit het Oosten (bezanten); en degene die geen villa hadden, bezaten hier een stad, als gift van God.”31 Maar de meesten kwamen met niets terug naar Europa, en zonder iets om hun inspanningen te laten zien. Een boek dat je niet geacht wordt te lezen (Engels) New Concise History of the Crusades door Thomas F. Madden, Lanban, MD, Rowman & Littlefield, 2005. Het is een 260 pagina’s tellend levendig boek dat snel leest, die de vloer aanveegt met talloze Politiek Correcte Mythen van waarom de Kruistochten werden bevochten, wie het vochten en wat er tijdens de Kruistochten gebeurde. Politiek Correcte Mythe: De Kruistochten werden bevochten om de Moslims met dwang te bekeren tot het Christendom Om het in de woorden van Politiek Correcte types te zeggen: de Kruisvaarders zwermden het Midden-Oosten over, met hun zwaarden in de hand, en aan de slag om elke “ongelovige” die zij zagen te doden, behalve degenen die zij met dwang bekeerden tot het Christendom. Maar dit is een lugubere politiek gemotiveerde fantasie. Opvallend afwezig in elk verslag van paus Urbanus II is welke verwijzing dan ook naar het bekeren van Moslims. De enige bezorgdheid was om Christelijke pelgrims te verdedigen, en Christelijke land te heroveren. Het was niet tot meer dan 300 jaar na de Eerste Kruistocht (in de dertiende eeuw) dat Europese Christenen een georganiseerde poging deden om Moslims te bekeren tot Christendom, wanneer de Franciscanen hun missiewerk begonnen te doen onder Moslims in landen die door de Kruisvaarders werden in bezit werden gehouden. Deze poging was grotendeels zonder succes. Toen de Kruisvaarders de overwinnende hand hadden, en koninkrijken en vorstendommen begonnen te vestigen in het Midden-Oosten, lieten zij de Moslims over het algemeen in vrede leven in hun eigen domeinen, en lieten het toe dat zij hun religie vrijuit konden uitoefenen; zij konden nieuwe moskeeën en scholen bouwen, en zelfs hun eigen religieuze rechtbanken behouden. Sommigen hebben hun status vergeleken met de dhimmi-status in Moslimlanden; zij behielden een zekere mate van autonomie, maar waren onderworpen aan ongunstige belastingentarieven en andere restricties. Het is zeker waarschijnlijk dat de Kruisvaarders sommige van de dhimmi-wetten kopieerden die al eerder geïntroduceerd waren, maar zij onderwierpen de Joden en Moslims niet aan kledingvoorschriften. Dus Joden en Moslims konden dagelijkse discriminatie en intimidatie 29 Thomas Madden, The New Concise History of the Crusades, Lanham, MD, Rowman & Littlefield, 2005, 19-20 30 Idem, p.12 31 Geciteerd in August C. Krey, The First Crusade: the Accounts of Eyewitnesses and Participants, Princeton, NJ, 1921, 280281. Herdruk Medieval Sourcebook, https://sourcebooks.fordham.edu/source/fulcher-cde.asp 100
101 Online Touch Home