misbruik te maken van zijn gastvrijheid. Een dag, tijdens een bestand met de Franj [Franken], arriveerden de ‘Brins,’ oftwel de heren van Antiochië, onverwacht bij de tent van Saladin, en vroegen hem om een district terug te geven, die de sultan vier jaar eerder had ingenomen. En hij stemde toe!”13 De beminnelijke uitslover! Als het hem zelfs gevraagd had, zou hij zelf het gehele Heilige Land weggeven hebben! Op een bepaalde manier is dit waar: Saladin ging op pad om Jeruzalem te veroveren in 1187 omdat de Kruisvaarders onder het bevel van Reynald van Chatillon een bladzijde van Profeet Mohammeds boek namen en karavanen overvielen, in dit geval waren het karavanen met Moslim kooplieden. De Christelijke leiders van Jeruzalem bevalen Reynald met klem om hiermee te stoppen, omdat zij wisten dat zijn acties het overleven van hun koninkrijk op het spel zetten. Maar hij ging hiermee door. Uiteindelijk was het Saladin, die al een tijdje een aanleiding zocht om oorlog te voeren met de Christenen, die er een vond een vanwege Reynalds overvallen.14 Er wordt veel ophef gemaakt over het feit dat toen Mohammed versus Jezus “Gezegend zijn degenen die genadig zijn, want zij zullen genade ontvangen…Want als je alleen hen liefhebt, die je ook liefhebben, want voor beleloning heb je? Doen de belastingambtenaren dat ook niet? En als je alleen je broeders begroet, wat doe je meer dan anderen? Jezus (Mattheüs 5:7, 46) Saladin Jeruzalem heroverde in Oktober 1187, hij de Christenen met edelmoedigheid behandelde – dit staat in schril contrast met het gedrag van de Kruisvaarders in 1099. Echter, de werkelijke Saladin was niet zo’n prototype voorbeeldfiguur voor multiculturalisme als men doet vermoeden, en zeker niet de vroege versie van een Nelson Mandela voor wie hij vandaag de dag gehouden wordt. Toen zijn legermacht de Kruisvaarders beslissend versloeg bij Hattin op 4 Juli 1187, “Mohammed is Allahs Apostel. Zij die hem volgen zijn meedogenloos naar de ongelovigen, maar genadig naar elkaar toe.” Koran 48:29 beval hij de massa-executies van de Christelijke tegenstanders. Volgens zijn secretaris, Imad ed-Din, “beval hij [Saladin] dat zij onthoofd zouden worden – [in overeenstemming met Koran 47:4, “Wanneer je de ongelovigen tegenkomt op het strijdveld, sla in op hun nek”], – en hij verkoos hun dood liever dan dat zij in een gevangenis zouden komen. Met hem was een grote groep geleerden en Soefi’s en een zeker aantal toegewijde mannen en vromen; en elk van hen smeekte om toestemming om tenminste een van hen mogen doden, en zij trokken het zwaard en stroopten hun mouwen op. Saladins gezicht was vol vreugde, en hij zat op zijn verhoogde stoel; de ongelovigen toonden grote wanhoop.”15 Op dezelfde manier, toen Saladin en zijn manschappen Jeruzalem later dat jaar wilden binnengaan, was hun grootmoedigheid werkelijk louter pragmatisme. Hij was namelijk aanvankelijk van plan om alle Christenen in de stad ter dood te brengen. Echter, toen de Christelijke commandant binnen Jeruzalem, Balian of Ibelin, dreigde om de stad te vernietigen en alle Moslims te doden, voordat de Moslims binnen zouden kunnen komen, [veranderde hij zijn plan], en in plaats daarvan maakte hij vele Christenen tot slaaf, die zichzelf niet vrij konden kopen.”16 13 Maalouf, p.179 14 Madden, p.74 15 Idem, geciteerd in p.78 16 Idem, p.78 108
109 Online Touch Home