Net als vandaag: Jihadisten komen van heinde en verre Zoals ze door de hele geschiedenis hebben gedaan, reizen Moslimkrijgers lange afstanden om aan de laatste jihadstrijd deel te nemen. In de jaren ’90 werden de Balkan een favoriete bestemming voor veteranen van jihad-oorlogen in Afghanistan en Tsjetsjenië. Een prominente jihad commandant in Bosnië, Abu Abdel Aziz, verklaarde dat hij daar naar toe was gegaan, nadat hij diverse autoriteiten gesproken had in Saoedi-Arabië. Zij “helpen ons allemaal”, zei hij, “het religieuze dictaat dat ‘het vechten in Bosnië een gevecht is om het woord van Allah allerhoogst te laten zijn, en de kuisheid van de Moslims beschermt.’ Het is omdat Allah zei (in zijn heilige boek), ‘Maar als zij je vragen om hulp tegen religieuze vervolging, dan is het je plicht om [hen] die bijstand te geven.’ (Lett. ‘om hen te helpen in religie,’ Koran, al-Anfal, 8:72). Het is onze (religieuze) opdracht om onze Moslimbroeders te verdedigen, omdat ze Moslim zijn en niet voor een andere reden.”26 Voor, tijdens en na de oorlog in 2003 in Irak, kwamen de jihadisten met hele groepen het land binnen, vanuit de gehele wereld – inclusief uit wat onverwachte plaatsen; een Duitse beveiligingsfunctionaris verklaarde eind 2003 dat “sinds het eind van de oorlog, is er een grote beweging op gang gekomen van mensen die gemotiveerd zijn door Islamitisch extremisme vanuit Duitsland en de rest van Europa naar Irak toe.”27 Politiek Correcte Mythe: Het westen vocht de Kruistochten voor hebzucht en winst Natuurlijk was niet elke Kruisvaarder even oprecht in zijn motieven. Meer dan eens vielen velen af van de hoge idealen van de Christelijke pelgrims. Maar het Politiek Correcte dogma, dat de Kruistochten zonder aanleiding werden gevochten, als een imperialistische actie tegen een vredelievend, inheemse Moslimpopulatie is historisch gezien simpelweg onjuist, en het getuigt ook meer van een afkeer voor de Westerse beschaving, dan een oprecht en onvervalst historisch onderzoek. Paus Urbanus stelde zich de Kruistochten niet voor als een kans voor winst. Hij besloot per decreet dat de landen die van de Moslims zou heroveren, toebedeeld zouden worden aan Alexius Comnenus en het Byzantijnse Rijk. De paus zag de Kruistochten als een heilige daad, in plaats van een kans om winst te maken.28 Kruistochten voeren was trouwens onbetaalbaar en duur. De Kruisvaarders verkochten hun bezittingen om geld in te zamelen voor hun lange reis naar het Heilige Land, en zij wisten dat de kans bestond dat zij mogelijk niet meer terug zouden komen. Een typisch voorbeeld van een Kruisvaarder was Godfried van Bouillon, de Hertog van NederLotharingen, en een van de meer prominente Europese heren die “het kruis opnamen” (zoals deelnemen aan de Kruistocht bekend stond). Hij verkocht vele percelen om zijn reis te financieren, 26 Tawfiq Tabib, Interview met Sheikh al-Mujahideen Abn Abdel Aziz, Al-Sirat 27 Stephen Graham, Muslim Militants from Europa drawn to Iraq, Associated Press, 3 November 2003 28 Idem 99
100 Online Touch Home