Hallo, ik ben Wis, de wijze uil. Ik woon in het bos samen met heel veel andere dieren. Ik heb een dikke verenvacht die mij heerlijk warm houdt. Mijn hoofd kan ik bijna helemaal ronddraaien. Daardoor zie ik alles wat er in het bos gebeurt. In het bos gebeurt van alles. De dieren beleven veel avonturen. Een van die avonturen is het avontuur van Sloompje Slak en het gebroken huis. Over dat avontuur ga ik jullie nu vertellen. Dat kan ik namelijk goed, verhalen vertellen. Zijn jullie er klaar voor? Daar gaan we…
Dit is Sloompje, de vrolijkste slak van het bos. Sloompje woont in haar slakkenhuis aan de rand van het bos tussen de grassprieten. De huid van Sloompje is heel gevoelig, maar gelukkig beschermt haar mooie slakkenhuis haar tegen vallende eikels en uitstekende takken. De beste vriendin van Sloompje is Nijn, haar kleine knuffelkonijn. Nijn en Sloompje zijn het liefst de hele dag samen. Overdag kijken ze naar de bloemen, vlinders en andere mooie dingen bij het bos. ’s Avonds kruipen ze altijd lekker tegen elkaar aan en vallen dan samen in slaap. Iedere dag kruipt Sloompje door het bos op zoek naar eten. Dit doet ze lekker langzaam. Zo kan ze onderweg genieten van de dingen die ze tegenkomt. Dat kan ze namelijk goed, genieten van mooie dingen. Voordat Sloompje op zoek gaat naar eten, speelt ze altijd met haar vrienden Fien de Egel en Spinkie de Eekhoorn. Haar lievelingsspel is tikkertje.
Op een dag wordt Sloompje wakker. Samen met Nijn ligt ze nog even rustig in het gras om zich heen te kijken naar alle mooie dingen. Ze kijkt naar de kleurige vlinders, ruikt de heerlijk geurende bloemen en luistert naar het vrolijke getsjilp van de mussen. “Wat is het toch fijn hier, Nijn!”, zegt Sloompje. Sloompje voelt zich vrolijk. Ze heeft zin in weer een nieuwe dag. Zo meteen komen Fien en Spinkie met haar spelen. Ze hoopt dat ze weer tikkertje gaan doen, haar lievelingsspel.
Sloompje rekt zich uit en…wat is dat nu?...wat voelt dat raar...mijn lijf voelt zo anders... Ze schudt de bladeren van zich af. Als ze naar haar rug kijkt, schrikt ze zich een hoedje. Ze is helemaal naakt! “Mijn huis, waar is mijn huis? Mijn huis is weg!”, roept Sloompje geschrokken. Ze kijkt om zich heen en ziet dat haar huis in twee stukken in het gras ligt. “Nee, nee, mijn prachtige huis! Het is in tweeën gebroken!”, roept ze uit. Hoe kan dat nou?, vraagt Sloompje zich af. Heb ik te hard gerend toen we tikkertje deden? Oh nee, ik weet het al. Het komt vast doordat ik me gisteren verstopt heb in het holletje in de dikke eik. Het was een goede verstopplek, maar eigenlijk te klein voor mij. Sloompje denkt na. Wat moet ik nu doen?
“Ik weet het!”, roept Sloompje, “Ik ga mijn huis lijmen.” Vlug gaat Sloompje aan de slag met lijm. Ze smeert de randen van de twee gebroken delen in met lijm en plakt ze aan elkaar. Net als Sloompje opgelucht naar haar gelijmde huis zit te kijken, valt het weer uit elkaar. “Touw, ik moet er ook nog touw omheen binden.” Snel gaat Sloompje aan de slag met touw en lijm. Ze smeert extra veel lijm op de randen en bindt het touw er dan stevig omheen. Als ze er dan van een afstandje naar kijkt, ziet ze dat de lijmresten en het touw erg opvallen. Mijn huis ziet er anders uit dan gisteren, denkt Sloompje. Ik wil niet dat mijn huis er anders uitziet. Even denken… Ze pakt een grote pot verf en schildert de lijmranden en touwen in dezelfde kleur als haar huis. “Zo, nu ziet niemand het verschil!”
Sloompje is net klaar als ze iemand hoort zingen. Het zijn Fien en Spinkie. “Heb je zin om samen te spelen?”, vraagt Fien aan Sloompje. “Nja”, zegt Sloompje afwezig. “Zullen we tikkertje doen?”, vraagt Spinkie. “Ja hoor, prima”, zegt Sloompje mat. “Wat is er met Sloompje?”,vraagt Fien. “Het lijkt alsof ze geen zin heeft om tikkertje te spelen, terwijl dat haar lievelingsspel is.” “Ze kijkt ook niet zo vrolijk”, zegt Spinkie. “Ach, misschien is ze gewoon nog een beetje moe”, zegt Fien. Ze doen tikkertje. Sloompje is zoals altijd de tikker. Vandaag is Sloompje nog langzamer dan anders.
Die avond ligt Sloompje samen met Nijn in het gras. Ze is moe, maar kan niet slapen. Ze denkt aan haar gebroken huis. Toen ze vandaag tikkertje deed, wiebelde haar huis flink. Ze durfde niet snel te kruipen. Stevig drukt ze Nijn tegen zich aan. “Ik ben bang, Nijn, bang dat mijn huis opnieuw uit elkaar valt, bang dat ik het kwijtraak. Wat moet ik zonder huis?”, zucht Sloompje. “Zonder huis ben ik helemaal naakt en mijn gevoelige huid is zo kwetsbaar. Dan prikken de uitstekende takken in mijn lijf en vallen de eikels hard op me neer. Dat doet pijn. Ik ben bang”, zegt Sloompje zacht.
De volgende dag kruipt Sloompje door het bos op zoek naar eten. Eigenlijk heeft ze helemaal geen honger, maar dit doet ze iedere dag, dus vandaag ook. Hoog in de boom zit Spinkie. Hij is een nieuwe hut aan het bouwen. Als hij omlaag kijkt, ziet hij Sloompje kruipen. Sloompje ziet er anders uit, denkt Spinkie. Haar hoofd hangt helemaal naar beneden en er zitten touwen om haar slakkenhuis. Normaal gesproken kijkt Sloompje om zich heen en geniet ze van alle mooie dingen die ze onderweg tegenkomt, maar vandaag niet. Even later komt Spinkie Fien tegen. “Ik maak me zorgen over Sloompje. Ze liep vandaag met haar hoofd bijna op de grond. Ze heeft niet eens gemerkt dat ik boven haar in de boom zat”, zegt Spinkie. Fien vertelt dat ze die ochtend goed naar Sloompje heeft gekeken. Haar mond had een andere vorm. Haar mondhoeken hingen nu naar beneden. Als Sloompje vrolijk is, staan haar mondhoeken altijd naar boven. “Misschien voelt Sloompje zich wel verdrietig”, zegt Spinkie.
Fien en Spinkie besluiten Sloompje op te vrolijken. Snel gaan ze Sloompje achterna. Als ze bij haar aankomen, kijkt Sloompje niet op. Ze kruipt gewoon door. Ze merkt niet eens dat Fien en Spinkie er zijn. Spinkie en Fien huppelen met Sloompje mee. Ze beginnen te zingen. Ze dansen en trekken gekke gezichten naar elkaar. Fien en Spinkie hebben veel lol samen. Het hoofd van Sloompje hangt nog altijd gebogen, het raakt bijna de grond. Spinkie en Fien trekken steeds gekkere gezichten en liggen krom van het lachen. Sloompje kijkt niet op of om, totdat… “Ga weg! Laat me met rust! Jullie zijn stom! Ik wil jullie niet zien!” Geschrokken blijven Fien en Spinkie staan. Wat was dat? Verbaasd kijken ze Sloompje na. Die kruipt met gebogen hoofd alleen verder.
Een paar uur later komt Sloompje terug op haar favoriete rustplek. Ze heeft genoeg blaadjes verzameld, maar honger heeft ze nog steeds niet. Ze legt de blaadjes op een hoop en gaat met een zucht liggen. Sip staart ze voor zich uit. De mooie dingen om haar heen ziet ze niet. Niet de kleurige vlinders, niet de heerlijk geurende bloemen. Ook het vrolijke getsjilp van de mussen hoort ze niet. Ze voelt zelfs niet eens hoe de zonnestralen haar snoetje heerlijk verwarmen. Ze staart alleen maar sip voor zich uit.
“Ik ben moe, Nijn. Zo ontzettend moe”, zucht Sloompje. “Mijn huis voelt veel zwaarder dan normaal door al die touwen, lijm en verf. Ik heb geen zin meer om tikkertje te doen, geen honger meer, geen zin om te zingen. Ik heb het koud.” Stevig drukt Sloompje Nijn tegen zich aan. Dan valt er een traan op het gras en nog één en nog één en nog een heleboel meer. Sloompje huilt. Ze huilt, totdat de tranen op zijn. Dan valt ze in een diepe slaap.
Terwijl Sloompje lag te huilen, schudde haar lijfje hevig heen en weer. Door het hevige schudden, liet de lijm van haar huis los. De twee delen van haar huis zakten steeds verder omlaag. De touwen konden de twee helften van het huis niet meer bij elkaar houden. Sloompje huilde zo hard, dat ze niet voelde wat er op haar rug gebeurde. Nadat Sloompje in slaap gevallen was, zakten de twee helften verder van haar rug en rolden in het gras. Sloompje merkte er niets van. Ze was diep in slaap.
De volgende ochtend gaan Fien en Spinkie naar Sloompje om tikkertje te doen. Als ze daar aankomen, ligt Sloompje nog te slapen. Ze zien dat ze helemaal naakt is. Even verderop in het gras liggen de twee helften van haar slakkenhuis. “Oh nee, haar huis is in tweeën gebroken. Haar prachtige huis is stuk!”, roept Fien verschrikt. Nu begrijpen ze waarom Sloompje geen zin had om te zingen en nóg langzamer was met tikkertje. Daarom hing haar hoofd omlaag en keek ze zo verdrietig. Daar waren de touwen dus voor. Dat je je verdrietig en boos voelt als je huis stuk is, dat begrijpen Fien en Spinkie. Dat zouden zij ook zijn. “Zullen we haar opvrolijken met een paar kleurige bloemen?”, stelt Fien voor. Enthousiast gaat Fien op zoek naar de mooiste bloemen die ze vinden kan.
Spinkie staat nog even naar Sloompje te kijken. Sloompje ligt naakt in het gras. Wat is ze kwetsbaar zonder huis. Als er nu eikels of takken van de bomen waaien, vallen die op haar gevoelige lijf. Ze zal het ook wel koud hebben. Ik vind het verdrietig voor haar dat ze haar huis, haar veilige plek kwijt is, denkt Spinkie. Spinkie weet namelijk heel goed hoe fijn het is om een eigen plekje te hebben. Een plek waar je je veilig voelt, waar je aan gewend bent. Dat heeft Spinkie in zijn hut. Daar kent hij de geluiden en geuren. Als hij in zijn hut zit, voelt hij zich veilig. Zijn hut beschermt hem tegen de wind, regen, vallende takken en roofdieren. Het is er fijn en rustig. Ook als er geen gevaar is, is hij graag in zijn hut. Hij zit er uren te dromen over nieuwe avonturen, kijkt naar zijn notenverzameling of rust er uit als hij moe is van alles wat hij heeft gezien, gehoord en geroken. Soms kruipt hij in zijn hut als hij gewoon even alleen wil zijn. Het is heel fijn om zo’n eigen plekje te hebben.
Spinkie is een van de beste ‘spring-eekhoorns’ van het bos. Hij is ondeugend, nieuwsgierig en houdt van spelletjes. Spinkie woont hoog in een boom. Soms in een holletje, dan weer in een nestje, maar vaak ook in een van zijn hutten. Spinkie heeft scherpe klauwen en een lange pluimstaart. Die lange staart is heel handig als hij weer eens ondersteboven aan een tak hangt om de lekkerste eikels te pakken. Als hij niet op zoek is naar noten voor zijn wintervoorraad, bouwt hij hutten. Dat doet hij namelijk het liefst. Hutten bouwen kan hij heel goed!
1 Online Touch